kebabçı,dürümcü,dönerci farketmez,hepsinde ortak bir özlem vardır;lüks bir lokanta tadını yakalamak.böylece hem müşteri daha lüks bir yerde hissettirilir,hem de çalışanlar ve mekan sahibi egolarını tatmin etmiş olur.ama bu gavur icadı hitap şekli anadolu menşeili damak tadımızla pek uyuşmaz ve ortaya şu tarz sonuçlar çıkabilir:
-sacit bey 12 numaraya iki adana bir beyti..
-...
-sacit bey!
-...
-lan sacit!!!
-ne var la amugakodumg!*
ya da:
-ekrem bey şu masaya bakar mısınız?*
-lan mahmut bacak kadar boyunla bana bey mi diyon tarraam*
-öhömmm...ama ekrem bey..müşteri?
-sktirtme lan müşterini burda bana..piçe bah lan!
türk yemeklerinin en güzel mezelerinden biri hoş sohbet ve samimiyettir.işin özü herkesin kendisi gibi olmasıdır ve adana nın tadını ocakbaşında ustayla hoş bir sohbet ederek almaktır.bu tür yapaylıklar hem iğreti durmakta hem de beni yediğim kebabtan soğutmaktadır.*
