bir müslümanın namaz kılarken, sanki birazdan ölecekmiş duygusu ile namaz kılması olayıdır.
bir çoğumuz * namaz kılarken şeytanın vesveseleri ile dolduruluyoruz. şeytan, bizim namaz kılmamızı engelleyemediği için, bu sefer kıldığımız namazın değerini azaltmaya çalşıyor ve namaz esnasında olmadık düşünceleri, olmadık işleri aklımıza getiriyor. dolayısıylada, imamın okuduğu dua'nın hatta kendimiz kılıyorsak namazı, kendi okuduğumuz dua'nın sadece mırıldanmaktan öteye gitmediğini, ancak dalgınlıktan kurtulduğumuz zaman anlayabiliyoruz. tabiiki allah merhametlilerin en merhametlisidir ve inşallah kıldığımız o namazıda kabul edecektir. fakat bizim içimiz ne kadar sindirebliyor bu olayı.
patronumuzun karşısına çıktığımızda aklımızdan farklı şeyler geçirebiliyormuyuz, ya da değerli bir kimse geldiğinde onu ciddiye almayabiliyormuyuz, hayır. tabii, normal olanıda bu zaten. ama namazımızı kılarken; allah'ımızın, yaratıcımızın huzuruna çıkarken, patronumuzun karşısında aklımıza dahi gelmeyecek şeyler düşünüyor, önem verdiğimiz bir kişi ile vaktimizi su gibi harcamamıza karşın, namazımızı kılarken bir an önce bitsede gitsek tarzı düşüncelerle, o kısa süreyide kirletmiyormuyuz.
halbuki düşünsek, birazdan öleceğimizi. o namazı nasıl eda ederdik değil mi? bizi huzuruna çağıran ve bize kendisiyle konuşma fırsatı veren yaratıcımız karşısına birazdan ölecekmiş gibi çıkmayı, rabbim tüm müslümanlara nasip etsin.
