yalnızlığın garip rengi.
gün doğmadan gelsen bari
sana dedim duymadın mı?
ray-ray ray-ray duymadın mı?
nazif şenağlar'ın en güzel şiirlerinden biri.
onu ilk gördüğümde ilkokul 4. sınıfa gidiyordum.* ben ömrümde bu kadar güzel şey görmemiştim. köpekler de güzeldi ama mesela bazısı da korkunçtu. ben en çok karşı binadaki köpeği seviyordum. akşam üzeri bir abi gezdirmeye çıkarıyordu, ben de seviyordum. ama sen çok başkaydın be müzeyyen. sen çok başka güzeldin.
yüzü çok beyazdı, hasta gibi. sapsarıydı saçları, parlaktı. başka da bir şeyi yoktu zaten. vardıysa da ben bilmiyorum. gözleri hiç güzel değildi. çünkü benimkilere hiç değmemişti. benden bir yaş büyüktü. ama ben daha da küçük gibiydim. onu her gördüğümde daha da küçülüyor yok oluyordum. dünyada ben diye birinin olduğundan haberdar bile değildi. yoksa haberdar mıydı? ah keşke.
bir kez onu okulun dışında, onların mahallesinden annemle geçerken görmüştüm. nasıl da utanmıştım. heyecandan annemin eteğinin altına giriyordum. ona görünmemek için her şeyimi verirdim. bilmem, belki bilyelerimi. annem ne yaptığımı bağırarak sorunca, müzeyyen bize baktı. o an gerçekten annemi öldürmek istedim.
benimle bir kez konuştu. ama ben onunla hiç konuşamadım. gözlerim yaşarmıştı benimle konuştuğunda. karşımda dikilmiş bana bakıyordu. bana bir şeyler söylüyordu. allahım ne kadar güzeldi. ben yalnızca kafamı sallayabildim. ne dediğini bile inan hiç bilmiyorum. o gün hayatımın en güzel günü olmuştu. hala da öyle.
ne olduğundan bi haber içine düştüğüm aşkın daha güzelini ondan sonra hiç mi hiç yaşamadım. onu hiç öpmedim, ona hiç dokunmadım. bir kez yapmaya çalıştım ama cesaret edemedim. ondan hiçbir şey beklemedim, o da bana hiçbir şey vermedi. hem zaten versin diye sevmedim. o vardı ve ben onu sevdim. sonra gitti ama. o zamanlar benim için çok uzaklara.
