1832 ilkbaharının bir öğleüstü, şahit olanların anlatımı ile weimar a güneş bütün ılıklığı ile kendisini sunarken bir pencere kenarındaki yatağında ışığa bakarak bu sözleri sarf eden ve hayata gözlerini yuman, çağını aşmış bir dehanın, bir uslanmaz romantiğin, bir aşk ve insanlık filozofunun son sözleri.
