hayatta her şeyden sürekli endişe duyuyorum.
ocağı açık mı bıraktım, yoksa anahtarları mı unuttum?
cep telefonunu aldıysam cüzdanı kaybetmişimdir.
kötü bir his var içinde, hasta mı oluyorum yoksa?
hasta değilsem, işten kovulacağım yarın kesin.
metroda kimse kendini patlatmaz umarım.
beklediğim kargo ben evde yokken mi gelmiş acaba?
kötü şeyler olunca da haklı çıkmak, hayattaki yegane zevkim mi acaba?
ben de ileride, belediye başkan adayı olmak istiyorum.
kolay iş, ilk başta çevredeki tüm kaldırımları sökmek lazım.
inşaat süresince, insanlar nereden yürüsün bilemem, her şeyi ben düşünemem.
sonra tüm kaldırımları bir öncekinden farksız olarak yeniden yapmak lazım.
arabalar çıkmasın diye, kenarlara babalar dizmek güzel bir dokunuş olabilir.
ama en görünmez şekilde yapmak lazım ki babaları,
insanlarda bir iz bırakabileyim.
zaman kalırsa eğer,
parkları yıkıp, daha kullanışsız şekilde, bir daha yapmak isterdim.
başka da bir görev yok, good job. oylarınızı beklerim.
başım ellerimin arasında, gözlerimi kapadım.
biraz dinginlik, kendimi dinlemekti amacım.
eskiden içimdeki sesleri susturmak zordu,
bir şey düşünmeden durabilmeyi merak ederim o zamanlarda.
şimdi baktım da kafam tamtakır, bomboş.
çok da merak edilecek bir şey yokmuş.
gençken bana şakalar yapan aklım,
şimdilerde bana boşmuş.
yanımda olmak istemeyen biri gibi sessiz.
önüne bakıyor öyle.
eh, başımı önüme aldım, gözlerimi açtım ben de.
bir şeyler düşünmenin zamanı geldi herhalde..
giydim, kendimi en güzel hissettiğim giysilerimi.
sokağa çıktım, kapıyı kapattım. odamdan çıkar gibi.
hızlı adımlarla yürüdüm otobüs durağına,
sanki acelem varmış gibi.
otobüsü bekledim dakikalarca,
telefonun saatine baktım kaç kere.
sanki beni bekleyen varmış gibi.
yine kalabalıktı otobüs.
ne zaman dolu olmadı ki zaten.
insanların gözlerine bakıyorum,
sanki kendime bakıyormuşum gibi hissediyorum.
indim otobüsten.
konak meydanı, cumhuriyet meydanı derken kordona geldim.
yürüdüm hiç durmadan.
çöpçüye "kolay gelsin" dedim, sanki onu umursuyormuşum gibi.
boydan boya geçtim kordonu hiç durmadan, hızlı hızlı yürüyerek.
alsancak garına geldim.
sanki bir yerde bir işimi halletmişim de geri dönüyormuşum gibi,
otobüs beklemeye başaldım yine.
gelen otobüse bindim, evin yolunu tuttum.
sanki beni umursayan biri varmış gibi.
kendimi bir süreliğine de olsa "sizden" hissettim.
eve girdim, odamın kapısını kapattım;
girdim mezarıma, sanki ölmüşüm gibi...
sevgili günlük, bugün yine meksikalı kız arkadaşımın yanındaydım, dün gece ve bu sabaha kadar, sonra donu monu toplayıp çıktım ev den, eğlendik, güldük, pompaladık bilmem ne derken, faturalar geldi aklıma birden, yarın meksika lı kız arkadaşımın, dublin den kuzeni geliyor, kuzeninin kız ve güzel olması benim için avantaj oldu diye düşünüyorum.
sevgili günlük, bugün yine evde irlandalı kız arkadaşım ile evdeydim başka bir şey yapmadım. çok eğlendik, katie de eğlendi.
Akşam olunca Katie evine gitti ancak yarın yine Dublin'den geleceğini söyleyince çok sevindim, yarını heyecanla bekliyorum.
kendisini normal sanan bi dünya şizofrenle yaşamanın ne demek olduğunu tahmin bile edemezsin. insan vasfını yitirmiş ve makineleşmiş sanırım artık dağların yıkılması gerek, güneşin de batıdan doğması, zira insanın insana yaptığı bunca tarif edilemez hadise varken artık dünyanın dönmesinin de bir manası yok.
yok yok yaşamak güzel şey aslında, niye güneşi bir kez daha görmeyelim. bence en akıllıcası önce içimizdeki şeytanı psikopatları kıskandırırcasına öldürüp sonra da dünyanın içine eden ve beynimizi ele geçirmiş bu zavallı insancıkları yok edelim. aklımızla, benliğimizle, canımızla ve kanımızla yapalım bunu ve sana şunu da itiraf edeyim; bunları söyleyen ben, şizofren değil miyim sanıyorsun?
herkes şizofren, herkes hasta, herkes farklı amına koyim.
özetle sevgili günlük şizofreni hastalığını zeka belirtisine denk düşüren, "çok farklıyım amk" diyen 27 yaşındaki ergenlerle aynı havayı solumak gerçekten çok zor. yazık amk!
sevgili günlük,
artık o lanet olası antidepresan ve antipsikotik furyasından kurtuldum.
türlü uyuşturucularla irtibatı kestim 44 dakika sonra 11. gün olacak.
çok mutluyum be sözlük.
amma velakin ailem dağıldı sevdiceğim arkamdan vurdu.
yine de mutluyum amına koyim dünyaya acı çekmeye mi geldim lan yeter sikicem.
yazılması gereken, anlatılması gereken bir çok şeyi saklı tutuyorum kirli mahlaslar altında. oysa gerçeklik acıtıyor insanın içini buna rağmen yaşamak zorunda olmak ise; tam bir zulüm.
buraya yazacak bissürü şeyim vardı ama çalmış ipne defterimi. bir de g*tüne mi sokmuş bilmem her yeri aradım ama bulamadım. ararken de sanki biri tarafından izleniyormuşum gibi hissettim. göt, hem defterimi sakla hem izle di mi. iş sanki yaptığı. ben de buldum aslında ama bulamamışım gibi davrandım. tıkırtılar geliyor, galiba o yapıyor. şıkır şıkır sesler geliyor. nasıl beceriyorsa ben durunca o da duruyor. oyhh içim sıkıldı ben gidiyorum şimdi, sonra yine görüşürüz. baaay.
+bugün beni birileri takip ediyordu, canıma kastetmek istediler.
- yok abi sadece takip ettiler.
+ sus lan benden iyi mi biliyorsun.
- hem o kız sana bakmaz.
+ zaten asıl katil o.
- ne katili?
+ beni öldürecek olan.
- ee hani onlar seni takip edenlerdi?
+ tamam işte, takip ettiren o adamdı, kralık tutmuş.
- hangi adam?
+ kızın yanında ki adam.
- ne adamı abi?
+ geçen gün yolda giderken takip etmeye başlayan hacı amca var ya..
- hacı amca?
+ işte onun büyük oğlunun kaynı.
suphe etmenin dibine vurmus, ama kendiyle barisik, bi o kadar asik sizofrenin sozleridir. Itiraf etmeliyim sozluk, ozguven konusunda zayifim. Ancak onun yaninda kendimi dunyayi yerinden oynatabilecek gucte hissediyorum. Belki guzelliginden, belki samimiyetindendir bilmiyorum ama hayatimin sonuna kadar bu gucu kaybetmek istemiyorum. Ama kendimi israrla ''sevgilisi var mi'' sorusunu sorarken buluyorum ve zor zamanlar yasatiyosun bana. Ama insan hoslanmadigi birisine oyle gulemez dimi ya ? Lutfen sende beni sevdigini soyle ve mutluluktan olelim.
