diyelim ki çok sevdiğimiz bir insan var. ama biz onun umurunda bile değiliz... sürekli umut verip sonra kendini geri çekiyor, aşıkmış gibi davranıp sonra lütfen bu konuları konuşmayalım diye geçiştiriyor. e biz de kendimizi paralıyoruz(ki uğruna gecelerimizi kararttığımız bu tarz insanlar hiçbir sevgiyi hak etmiyor), hep içimizde bir umut da kalıyor tabi bir ileri bir geri davranışlarından dolayı, vazgeçemiyoruz... ne yapmak gerek? işte oturup bu saatlerde düşünürken büyük üstad aşık veysel - güzelliğin on para etmez eserini dinleyip de düşünmek gerek, tekrar tekrar dinlemek gerek uzun uzun... insan gerçekten çok rahatlıyor... baktınız rahatlayamıyorsunuz, hemen ardından benim sadık yarim kara topraktır dinleyin uzun uzun... uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece...
