Ben bir şair olsaydım eğer,
cümle cümle vururdum seni.
Her noktasında dururdu kalbin !..
Ben bir şair olsaydım eğer,
öyle bir şiir yazardım ki sana sevgili ;
Harflerine asardın kendini...!
Ne güzel şey hatırlamak seni:
bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
ve saçlarında
vakur yumuşaklığı canımın içi istanbul toprağının...
içimde ikinci bir insan gibidir
seni sevmek saadeti...
bu söz tuna kiremitçinin bir hikayesinden alıntıdır. hikayenin aslı bir kadın kocasını aldatırken yakalanır. adam kadının sevgilisini vurur hapse düşer. kadın hiç arayıp sormaz hapisteki kocasını. adam hapisten çıkınca kadın bir mesaj atıp sevdiğini söyler. adam yıllar sonra barda gördüğü okul arkadaşına bu durumu anlatır. ve sabahın ilk ışıklarına kadar kafa kafaya verip mesaja bu cevabı vermeye karar verirler.
Dün sabaha karşı kendimle konuştum.
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum
Yokuşun basında bir düşman vardı,
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum. (özdemir asaf)
