Haberleri açıp bakıyoruz hergün. illaki denk geliniyor ve insanın içi burkuluyor.
Şehitlerimiz, intihara girişenler ve katledilenler.
Yol kenarında bulunan arabada başından vurulmuş bir adam...
Teröristlerin saldırısında şehit olan 23 yaşındaki bir genç...
Haber alınamayan genç arkadaşının evinde bulundu. intihar...
Kapatıp gözlerimi düşününce herşeyin boşluğu geliyor aklıma ve nihilist damarlarım kabarıyor. Yaşamak çok zor. Ölümünü bilerek yaşayan tek canlı insanoğlu ve ben bundan nefret ediyorum. Keşke bok böceği olarak gelseydim bu dünyaya.
insan ölümlülüğünü gün içerisinde unutuyor sonra birden dank ediyor ve düşüncelere dalıyor. Ben ölünce geride kalanlar ne olacak diye ya da ismim yaşayacak mı benden uzun diye illaki düşünüyoruz.
(bkz: Herostratos) Artemis tapınağını sırf tarihe geçmek için yakan Efesli bir genç. O dönemde ismi unutturulmuş. Peki ya şimdi?
öyle bi yaralar ki insanı bütün kemiklerin kırılsa o kadar acı duymazsın konusamazsın duyamazsın oturdugun yerden kalkamazsın aglayamazsın bile
sonra bi boslukta gibi olursun ne sòyleneni duyarsın ne tepki verirsin yiyemezsin icemezsin sadecd nefes alırsın aldıgın nefes bile cigerlerini parcalayarak dısarı cıkar
kendine gelirsin 3 gün gecmistir heryer hersey bombostur hicbisi hatırlamazsın belli etmemeye calısırsın ama hep icine icine aglarsın ne kadar zaman gecse de...
