çok varolandır kalabalığın içindeki yalnızlık başta koyar. sonra ise yalnızlığın içinde içselleştirirsin. kendini geliştirmeye harcarsın zamanını tüm zamanının senin olduğunu fark edersin ve yalnızlığın ne büyük nimet olduğunu anlarsın.
Hayalleri ellerinden alınmış küçük bir çocuğun umutsuzluğu var içimde. Hayatında tek sığınağı kurduğu hayallerle yaşamak olan o ufak çocuğun, yıkılmış hayal dünyası var gözlerimde. Hem, "ağlamak için gözden yaş mı akmalı?" Gecenin beşinde, zifiri karanlıkta, duvar dibinde, köşede, içi kan ağlayamaz mı insanın?
biliyordur, arkadaşı olan insanların bir gün onu bir hiç yüzünden terkedeceklerini. bu yüzden yalnızdır. zorunlu olmadıkça evden bile çıkmaz, klasik müzik dinler ve artık yalnızlığı kabullenip, hiç bir şey için uğraşmayacaktır. çünkü kendisine göre doğru olan budur. yalnızlık...
edit: bu arada dinlemenizi öneririm; debussy - reverie
