Kaldığım yerin hemen karşısında ev yemekleri yapan bir mekan vardı. Bizim mahallede sokakta yaşayan 3 çocuğu alır oraya götürür yemek yedirirdim ayda 2 3 kez. Tabi cebimdeki tüm paramı verdiğimden ben eve aç giderdim. Sabaha atm bulana kadar aç kalırdım. Ama Onların doyduklarında gözlerinin içinin parlamasını görmek çok güzel bir duyguydu. Kendimle gurur duyar aclığımı zerre umursamazdım. Bir gün baktım bunlar az yiyor.
-niye yemiyorsunuz keratalar hayırdır ne oldu?
-yok bir şey abla yiyoruz ya işte. Allah senden razı olsun.
-olum kuş kadar yediniz üçünüzün yediğinin iki katını yerim ben. Biraz daha yiyin.
-yiyelim de abla senin paran bitmesin sen de ye hiç yemiyorsun sen. Aç gitme eve.
Çocuklar kendi karınlarını doyurmayı geçmiş beni düşünür olmuşlar.
Sonra yine bir haftasonu geç saatte korka korka eve dönüyorum işten çıkmışım. Ne kadar tinerci varsa bizim semte toplanırdı geceleri. Yolumu bir tinerci kesti. Para istedi benden. Yanımda zerre nakit yok para edecek hiçbir şeyim yok, tam takır kuru bakırım. Bu 3 kahraman geldi posta koydu tinerciye. Tinerciyle ufak bir münakaşa ettikten sonra kaçırdılar adamı ardından eve kadar da götürdüler beni.
Demem o ki sevin onları, el uzatın onlara. Sokak çocuğu demeyin onlara sokakta yaşayan çocuklar deyin. Sokaklar çocuk doğurmaz çünkü. iki kitapsız onları yapar sonra sokağa bırakır. Yanlarında olun onların..
giderken ilkokullu çocuklara hep bir lira vermek istedim ama hep korkarlar diye veremedim. ben küçükken hep düşünürdüm keşke şu karşıdan gelen bana bi lira verse de cips alsam.
dünyanın en kolay işidir. Eğilip öpmektir bazen, top oynarken bilerek gol yemektir, başını şöyle bir okşayıvermek, bir sakız almak, şeker vermek, övmek... Ama nedense kolay kolay yapılmayandır.
