toplumla ve kendimizle yüzleşmekten kaçma güdüsüdür.nereye gidersek gidelim, yanımızda gelir ondan kurtulmak mümkün değildir.
bazen fırına gireriz, yanımızdakiler gözümüzün içine bakar diye: '' abi bana 2 ekmek.'' diyemeyiz dakikalarca öylece bekleriz sırada. bazen otobüse bineriz, yanımızdaki koltuk boştur: ''bayan gelin burası boş.'' diyemeyiz, öylece boş gideriz koltukla. bazen berbere gideriz:'' abi makasla fazla girme arkalara.'' sözünü bile içimize atarız, diyemeyiz, halbuki ideal tıraşımız içimizden geçendir. hatta okadar ki bazen evin içinde gezinen annemize: ''anne bana bir bardak su verir misin.'' talebi çıkmaz ağzımızdan, dilimiz damağımız susuzluktan kurumuştur halbuki, üstelik çekindiğimiz annemiz...
sebebi tamamiyle içe bastırılan duygular olan durumdur. evet, 2000li yılların başlarıydı sanırım. su faturasını yatıracaktım. uzun bir kuyruk. hafifte yağmur yağıyor bekleyenlerin üzerine. neyse, herkes sırada. baktım, polis'in birisi geldi. elinde fatura var. adam herkesin gözü önünde gitti içeriye, 5-10 dk sonra çıktı. yüzünde gülücükler. millette de hayatından bezmiş halleri. hiç bir allah'ın kulu da biri de kalkıp bir şey diyemedi, ben de dahil. ama tabii üzerime yemiş olduğum sağanak yağmur bana baya bir ders vermişti...
