sürekli "allah çarpar", "allah kahreder", "allah esirger" vs. denilerek insanlar, dünya ve evrenin gidişatı ile mesaisiz ve dur duraksız ilgilendiği ve müdahale ettiği hayal edilen kahraman. hani "allah yaratmış, kuralları koymuş gerisi bize ait" diye bir düşünce pek nadir.
deizme çemkirilen bir yorumda "allah ne işe yarıyor o zaman!" diye isyan eden bir iman sahibi aslında sadece kendi masal kahramanına olan yaklaşımını değil, gavurun "entitled" dediği, yani kendini "hak sahibi" olarak görme beklentisini haykırıyor.
bu ne demektir? "ana-babaysan ne işe yararsın?" veya "arkadaşsan işin ne?" tarzı sosyal ilişkilerin de ötesinde, "bana mineral vermeyen dağlar taşlar ne boka yarar?" deliliği ile tüm varlıkların kendi için, kendisine hizmet, yarar, kolaylık vs. için orada durduklarını zannetmektir. ben-merkezciliğin sığlığı...
Oysa şair ne güzel de özetlemiş olup biteni:
işte geldik gidiyoruz
Bilinmez bir diyara
Eskiden karpuz idik
Şimdi döndük biz hıyara
