mutluyduk. ne olursa olsun her şeye rağmen mutluyduk. hiç bir şey umrumuzda değildi. yardırırdık evin yanındaki ara sokaklarda. sonra büyüdük. küçük olmaktan sıkıldığımızda büyümek istedik büyüdük. artık sıkılmaya hakkımız yok. bir kere kullandık onu. bu sefer sıkılırsak toprak altında bulacağız kendimizi.
kapatıyorum gözlerimi pasaklı bacakları ellerı yara bere ıcınde bı kız oyuna doymayan tek sıkıntısı ev odevlerını bıtırmek olan kucuk kız gözümü actım buyumusum ne zamn oldu bu anlamadım ben hala çocugum oysa.
masumiyeti, saflığı, samimi kahkahaları özlemek. bakkal amcaya koşup sakız almak, top oynarken büyük bir abiden gol yemek, okula geç kalmamak için koşturmak.
keşke hep çocuk kalsaydım ,dizimdeki yarayı en büyük acı sansaydım . diye bi grup vardı facebook ta bir zamanlar .aklıma o geldi görünce.beğenmiştim ilk duyduğumdada.
Bir zamanlar çocuk olduğunu düşünen mutsuz insandır. Çünkü büyümüştür. Oysa çocuk olmak, hep çocuk kalmaktır güç olan. içindeki çocuk büyümemişse ne mutlu sana.
hani sokakta elinde ekmek ayağında top peşinde koşarken,hani annen seni pencereden çağırıp "gelll" diye bağırıken,hani gökyüzündeki bulutları bir şeye benzetirken.bir zamanlar çocuktuk lan biz.
