Her akşam,
inerken güneş sulara
Yıldızlar mendil salladılar
Eşsiz yolculara...
Rüzgar yaralı bir enin gibi
dolarken içeri;
ölen günleri
yosunlu taşlar gibi
ardımızda bırakıp
ufka nemli gözlerle bakarak
aştık kilometreleri...
Arkada ağlayanlar vardı,
Arkada şafak renkli emeller,
önümde uçsuz bucaksız bir labirentti
yad eller...
***
Mevki numara üç,
sabahı bekleyen gözler,
içerde duman
dışarda soğuk
Tavanda kanlı bir göz gibi ışıldayan lamba,
Uykusuz geçti gecelerimiz baştan başa
Üçüncü mevki kompartımanda
Efendilerimiz vagon restoranda
Viski içtiler...
Biz ateşledik son izmariti
ve çorak tarlalarda
kırık kemanıyla dolaşan rüzgar
Seven bir bakış gibi kuruttu
göz yaşlarımızı...
