Mesela eskiden (üniversite 1'e kadar) aşık olduğum kızları melek zannederdim. Açıkçası eskiden melek yerine koyamadığım bir kıza aşık olamıyordum.
Zamanla bu duygu kayboldu. Çünkü olaylar zaten aslında hiç öyle değilmiş.
Zaman geçtikçe davranışlarını gözlemleyerek yargıladığım ve bu gözlemleme ve yargılamadan sonra "insancıl" bulduğum insanlara aşık olmaya başladım.
Bir zaman sonra iyi veya kötü fark etmeksizin yalan söylemeyenlerden hoşlandım.
Şimdi işe kimseye aşık olamıyorum.
Çünkü inanıyorum ki bir insan kendi varlığınının anlamını bir başka insanda bulamaz. Bir insan kendisinin ve aşık olduğu kişinin aciz olduğunu bilmesine rağmen aşık olduğu kişiyi kendi gözünde veya gerçekte yüceltmemeli. Çünkü 2 mıktanıs 1 demir etmez.
