Anlatamadığım, kelimelere dökemediğim duyguları okutuyorsa bana sanki ben yazmışım gibi, içinde kendimi buluyorsam kitabın ya da bana farklı ufuklar açabiliyorsa, bunlar bir yazarı sevme nedenlerim olabilir.
Ama en fazla da yaşanmışlıklarımız aynıysa, aynı acılar ya da sevinçlerin arasından geçmişsek o zaman başucu yazarım olur.
Nedensiz de sevilebilir.
Sevmek için müsebbipler silsilesine lüzum olmadığını düşünüyorum.
Sahi niye birilerini seviyoruz?
Kendimizi iyi varsayarak iyiyi güzel varsayarak güzeli mi seviyoruz?
Bize benzeyeni mi seviyoruz, benzer benzeri mi sever?
Kendimiz ideal kendimizi mi biz saniyor ona göre sevme eylemine boyut kazandiriyor?
Sevgi karşılıklı mı? Bunun klişe olduğunu biliyorum. Dediğim; sevgi için kaç kisi gerektigi, bir ineği sevemez miyiz? O kişi mi?
Sevgi sevenden mi kaynaklı? Ali ayşeýi sevmesi mi sevgiyi doguran? Sevilen de mi sevince sevgi olusuyor? Benzer benzeri severse seven de sevilen de sevmeli mi?
Kötü kötüye benzerse bunlar da sevişmeliler mi?
Benzeri değil de yakin olanı mı seviyoruz yoksa? Fikriyle ruhuyla ve hatta bedeniyle bize en yakin olanı?
