kaba tabirle kişinin “yaza yaza anlatılacak bir şey kalmadı.” diyerek sözel yeteneğinin hamlaması, körelmesi durumudur. birkaç yıl önce sürekli ama sürekli içimde mağlup edemediğim bir şiir yazma dürtüsü vardı. geliyor da geliyordu cümle cümle dizeler aklıma. o an alakasız bir zaman/yerde de olsam mutlaka bir yere not alır şiire çevirirdim onları. hayatta, sadece kendim okuyacak olsam bile (evet yalnızca kendim okurdum) bir şey başarabilmişliğin egosunu yaşar, gereksiz olduğum düşüncesini çürütürdüm içten içe. fakat şu anda zorlasam bile bir şeyler yazamıyorum. yaratıcılık ölmez, yalnızca şekil değiştirir diyordu şarkıcı alper ayyıldız. eğer ölmez şekil değiştirirse benim şu anki niteliksiz şiirselliğim bu şekil değiştirmenin yaratıcılığın azalması demek olduğunu da kapsıyor.
