efendim eskiden ayrildiginiz ve iszde buyuk izler birakmis kisiyi tam unutmusken hatirlama durumudur. bu durum kalbinizi agritir, sizi huzunlere gark eder, lambo ustaya bir ugramanizla sonuclanabilir. cunku siz o kadar unutmak icin o kadar guc sarf etmissiniz ki, bu dusunce ve hatiralar gecmisin hayaletleri gibi zart diye en alakasiz yerlerde karsinizda dikilir. bu eleme dus kirikligina dayanacak gucunuz yoktur. cunku eskiden yaptiginiz muhaberelerden dolayi en ufak bir carpismaya takatiniz yoktur. hatta unutmanin insafli kollarina kosmak icin yollar ararsiniz. ama nafiledir. don dolas ayni seylerin olucagini ayni azabin gelecegini ve mazide yaptiginiz essekliklerin tokat gibi vurmasindan bikarsiniz. ama hayat budur. babalarin gunahini evlatlar ceker, insanin yaptigi essekliklerin cefa insanin kendisi ceker. heyhat yasam aci ve duskırıklıgı ile doludur. olmayacak hayallerin toplamidir hayat. ama ne olursa olsun bu oyunu oynamak gerekir. cunku bu seruveni insan bir kez oynar ve bu sansin devamligi icin elinden geleni yapmalidir. cunku askin gercekte kimyasal olarak cok cikolata yemekle ayni seydir. boyle sahtekar bir seyi hayata temel alan insan muhakkak bedbaht olucaktir. ne yapalim hayat bu .....
yaraya tuz basmak ve hemen oradan uzaklaşmak gibi olan eylemdir. bundan zevk alan kişinin mangal sonrası közde demlenmiş çaydan içmiş kadar mutlu olacağını düşündüğüm kötümser eylemdir.
(bkz: mangal gibi yürekli olmak.)
