bu entryden itibaren defterime karaladıgım üç beş satırı buraya da aktaracagım. Allah utandırmasın.
16.11.13
Yerin yada zamanın önemi yok. Ne zaman yatıp kalktıgımın, ne zaman yiyip ne zaman duracağıma dair hiçbir fikrim yok. Arayanım yok. Soranım yok. Mutlu değilim. Mutsuzmuyum bilmiyorum. Bildiğim birşey de yok. Boş bilgilerle dolu beynim. Pi sayısı, çan eğrisi, vizeler, finaller. Neyim var benim? Tanrım, varsın biliyorum. Hissediyorum. Varlığını bu kadar hissettirirken, kendini buncasına ispatlarken, beni görmüyor musun? Görüyorsun. Sessizsin. Sessizliği mi seviyorsun? Yaşam zor. Dayanmam zor. Yardım et.Beni sevmemen için ne yaptım? Affet. Merhamet et. Seni seviyorum. Sende beni sev. Platonikler beni mahvediyor. Yakıyor. Dünya zorlukları, para, kadın, şan, şöhret değil benim derdim. Beni kalbimin içi yakıyor. içimdeki cehennem sönmüyor. Kimselerin içinde kimsesizim. Kimselerin hiçkimsesiyim. Sevilmeyecek biri miyim? Tanrım, neden yalnızım? Neden sıradan insanlar gibi değilim? Neden para, aptallık, çirkinlik gibi sorunlarım yok? Bu çok ağır. Neden beni sevmedin? Sevdiklerinden neyim eksik?
Ölüler. Tüm insanlar ölüler. Ne için yaşadıklarını unutmuşlar. Dünya ile öylesine meşguller ki, yaşamdan zevk almayı unutmuşlar. Bunu onlara hatırlatmak. Benim yaptıgım tümüyle hatırlatmak. Gerçekleri haykırmak. Gerçekleri onların yüzüne vurmak. Gerçeklerden korkuyorlar. Korkaklar. Asla onlardan biri olmayacagım. Düzene uymayacagım. Bu düzen insanı modern köleler haline getiriyor. Köle olmayacagım. Özgürlük! Özgürlüğüm olmadan asla. Özgürlük ve adalet, uğruna yaşadığım iki kavram. Gerekirse bu uğurda ölürüm. Hiç değilse ölümüm sıradan olmaz. Birşey uğruna yaşamış olurum. Sıradanlıklar bana göre değil. Farklıyım. Farklılıklarımı seviyorum. insanlar beni sevecekse böyle sevmeli. Melankolik, dengesiz, yaşamı seven ama bir o kadarda nefret duyan biri olarak sevmeli. Bu benim dünyam. Nefret ve sevginin dünyası.
Her gün bir kez daha ölüyorum. ve her gün tekrar tekrar inandırıyorum kendimi, yaşamın güzel olabileceği yalanına. kendi söyledigim yalana kendim de inanıyorum. iyi bir yalancıyım. ancak hep kendime yalan söylüyorum. hayatımda o kadar büyük yalanlar varki kendime yutturdugum. başkalarına yalan söyleyemeye gerek bile duymuyorum. aynı zamanda her yalana inanan safın tekiyim. ekmek arası hayallerim vardı benim. bir gün mutlaka dediklerim.şimdi soruyorum ey insanlık yalancı ben miyim? kötü olan ben miyim? söylesenize. yoksa beni bu ugurda yakan yıkan sizler mi ? söylesinize ne istediniz benden? zaten az olan, kendime bile yettiremedigim sevgimden. ne istediniz? söyleyin. tabii söyleyecek cesaretiniz varsa.
Tanrım, kafamda milyonlarca soru işareti var. Baş ağrısı da cabası. Son okuduğum kitap beni bir hayli dağıttı. Ölüm ve yaşam arasındaki ikilemde gidip geliyorum. Bir yanım ölelim derken, diğer yanım ne oluyoruz yahu diyor. Yaşadığım hayat benim için anlam ifade etmeyi yitiriyor. Özene bezene yaptığım yemeğin yarısın ancak yiyebildim ki zaten yediğimi de kustum. Hem de klozete! Bu zamana kadar en aşağılayıcı yer olarak gördüğüm yere kafamı eğdim.
Bu sabah özenmedim kendime. Saçını düzeltmedim, kıyafetlerimin uyumuna dikkat etmedim. Bu şekilde bile fena sayılmam aslına bakarsak. Allahın bana bahşettiği güzel bir şey bu.
Dışarı çıktım, doğruca kitapçıya gittim. Aradığım şey çok belli ancak bulmam çok zor. Kitaplar, benim evrenim. Ben, kelimeler aleminin prensiyim. Kelimeler benim sadık hizmetkarlarım.
Gerçek yaşantımdaki herkes süper kahramanı oynamaya çalışırken ben normali oynamaya çalışıyorum ve rol yapmaktan sıkıldım artık. Sorular sorular
Kitapları aramaktan sıkıldım. En sonunda orada çalıştığını düşündüğüm bir hanımefendiye kitapçıda çalışıp çalışmadığını sordum. Evet, burada çalışıyorum. cevabını alınca, aklımdaki asıl soruyu yönelttim o hanımefendiye; okuduğum kitabı göstererek Ben bu kitabı okudum, çok beğendim. Cümleler benim ağzımdan çıkmış gibi. Her gün zikrettiğim milyonlarca klişem bu kitapta var. Ancak şöyle bir sıkıntı var; bu kitabın sonunda kahramanımız ölüyor. Ölüm bana çok uzak. Ben ölmek istemiyorum. Bu durumun çözümünü arıyorum. Kısacası sorum şu ki bu kitabın aynısı olsun ancak sonunda adam ölmesin. Böyle bir kitabınız var mı? Yazarı, yayınevi, sayfa sayısı, fiyatı vs. hiç önemli değil. Ben sorduğumdan gayet emin bir şekilde hanımefendinin yüzüne bakarken o bana sadece bir Hö! diyebildi ve ardından sorduğumla alakasız, son günlerin hit aşk kitaplarından birini gösterip buna ne dersiniz dedi?. Kafamı eğdim. Kusura bakmayın efendim yordum sizi. dedim ve uzaklaştım oradan.
içimden küfrediyordum halbuki sorunum aşk falan değil. Sorunum yaşama dair herhangi bir şey. Bu dünyanın hala yaşanabilir olduğunu ispatlayan herhangi bir şey. Bir amaçtı sorunum
karşınızdakine sorulabilecek en aşşagılayıcı sorudur. sen kendini ne sanıyorsun?
Örneğin;
- iki kız kendi arasında konuşmaktadır. buna arkadaki erkek istemeden kulak misafiri olmaktadır. konuşma aynen şu şekildedir.
" ya kızım işte yakışıklı olsun, zeki olsun, anlayışlı olsun, kendi yemegini yapsın, ütüsünü yapsın, dinlesin, zengin olsun...
birbirlerine anlatır ve iç çekerler. ah nerede derler. buna artık dayanamayan erkek o iki kızın anlattıkları tüm şartlara uyuyordur ve yalnızdır. en sonunda patlar ve kızlara çıkışır. pardon ama siz kendinizi ne sanıyorsunuz? öyle bir erkek size neden ihtiyaç duysun ki? der ve oradan uzaklaşır."
Aldığım her nefes, attığım her adım. Bir anlamı var. Kafamdaki soru işaretleri yok oldu. Gelgitlerim kayboldu. Kimseyi kendime kurtarıcı olarak görmeme de gerek yok. Kendimi kitaplara veriyorum. Yalnızlıgım beni tatmin etmeye başladı. Aslında hep hayal ettiğim buydu. Farkettim. Kimse için kendimi zorlamıyorum. Dünyanın benim hakkımda ne dediğini umursamıyorum. Kendi bildiğimi okuyorum. Hayallerim için çalışıyorum. Daha güzel bir dünya için. Çocuklarıma iyi bir miras bırakmak için. Kendimi geliştiriyorum. Halkım için. Hayellerim için. Kendim için.
Şıpsevdi mi?
Çapkın mı?
Ne kadar itici, ne kadar acı.
Bağlanma sorunlarım var diyelim.
Sevilecek biri vardı da.
Biz mi sevmedik?
Belki sevmeye yeteneğim yoktur.
Yada çok yanlış anlatmışlardır,
Sevmenin ne olmadıgını.
naber la günlük,
bu gün çok atraksiyonlu bi gündü ha var ya anlatsam inanmazsın. noldu biliyon mu, mahallede kavga çıktı. bende fırsattan istifade, üst katmızda gürültü yapan çocukalrı yakaladım o karışıklıkta iki çimdikledim, ulan veletler bi daha tepinirsen kesicem o bacaklarınız dedim. suratlarını görseydin, ne eğlenirdin.
03.11.13
hey günlük bu gün orta şekerliydi. okula gittim, arkadaşlar falan çay içtik derse girdik falan. eyle işte canım.
12.11.13
yav günlük o değilde ben hep okulda aynı şeyleri yaşıyom, bu ne yaa?
13.11.13
dün ne olduysa bu gün de o oldu günlük. bundan sonra da hep böyle sanırım. boşa ziyanlık yapmayalım buralarda. hadi kal sağlıcakla.
Bir çocuk vardı.
Dilinde mutluluk şarkıları.
Kitap aleminde yaşardı
Kitaplara anlatırdı yalnızlıgını
Derken karşısına cıktı
Güzeller güzeli bir peri kızı
Anlattı, anlattı...
Peri kızı dayanamadı.
Kaçtı.
Eski mutluluk şarkıları,
Çocugun arayışı.
Bırakıp kaçan peri kızı.
Kitapları, kitapları...
Bir telefon hayatımı değiştirdi. Kitabımı değiştirdi. Sanırım beni değiştirdi. Hayatımdaki kocaman yalanları bir gerçek yerle bir etti. Bir doğru tüm yanlışları silebiliyormuş demekki. Söylesenize ben mutlu olmayayım da kim olsun? Ben gülmeyeyim de kim gülsün? Ben istanbul' daki yabancı adam, yalnız başına ve mutlu. Sövmüyorum artık. Sövülecek birşey yokmuş çünkü. Sövmem gereken tek kişi benim. Nasıl bu kadar salak olabilirim? Yapamadıklarıma sövmeliyim. Çalışmadığım, umutsuzluga kapıldıgım günlere sövmeliyim. Cesaret, doğruluk, adalet, özgürlük! işte bu. işte ben.
Yalanmış. Bir kere olsun bir kadına güveneyim dedim. Bir kere olsun birinin beni ben oldugum için sevdigi gerçek olsun. Bir kerelik ben hep buradayım, beni ne zaman istersen rahatsız edebilirsinler gerçek olsun. Bir kere seni anlıyorumlar gerçek olsun. Sevmek aşk değil. Sevgili olmayalım. Arkadaşım olsun. Yanımda dursun. iyi ki varsın desin. Yardım edelim birbirimize. Elim kandayken beni çagırsın. Ben onun için çabalayayım. Gerekise onun için öleyim. Değer verelim. Saygı gösterelim. Bu olsun. Bundan ötesinde hiç gözüm olmadı. Olmayacak.
Dünya dediğin bir oyun
Bazılarımız çok kaptırır kendini bu oyuna
Kimilerimiz şanslıdır
Kimilerimizin eli iyi değildir
Kimileri ise bunun bir oyun olduğunu bilir
Onlar hayatla dalga geçer, güler, ağlar
Bazı şeyleri sadece yapmak istediği için yapar
Dengesizdirler onlar
Delidirler
Ama kötü değiller
Onlar öyle insanlar değiller
sen de aynısın. feryattır, yakarıştır, haykırıştır, ama aslında en acı küfürdür. kendinize edilen küfürdür. ne kadar salak oldugunuzu kendi yüzünüze vurursunuz aslında. yaşadıgınız yanılgıların ardından ağzından güçlükle çıkabilmiştir. ve aslında hayatın tüm gerçeklerini özetler. aynısın. hepimiz aynıyız. farklılıkları aramak, boş bir çabadan ibaret sadece. bu uğurda sallanır dururuz. kavrayan için hayat basitleşir düzenli hale gelir. peki ya kavrayamayanlar ne yapmalı? onlarında bir çabası var aslına bakarsan. ya bana ne demeli, kavrayıp da hala farklılıkları arayana ne demeli? tekrar tekrar sende aynısın cümlesini kurmak zorunda bırakılan bana .ne demeli?.
05.12.2013 perşembe
10.16
bugün sabah banyoda gördüğüm fareye dokunmadım. akşam yine beni karşılama ihtimali beni havalara uçuyor. saatler kaldı günlük çok heyecanlıyım.
