hemen her yerde görülebilinecek olan varoluş sorunudur. her insanın hayatın anlamını başka şeylerde bulmaya çalıması ve bunun sonucunda mutlu olduğunu düşünmesi ne acıdır. camusun kitaplarındaki bir karakter olmanın ne kadar yakınında olduğumuzun farkında olmak yaşamı daha da yaşanmaz hale getiriyor aslında. yaşasın hayattan zevk alma çabası, kahrolsun bağzı varoluş sorunları.
çok çok eskileri bilemem elbette ama uzun bir süredir gözlemlediğim ve içlerinde kendiminde olduğunu düşündüğüm büyük bir güruh, oldukça karamsar,mutsuz hatta hayattan bağlarını kesip tamamen yok olma derdinde gibi. açıkçası aşk ya da maddi sıkıntılarım yok. gayet aklım başımda. benim derdim sadece, kendi varlığımın bir şeyler yapmaya çalışmasını, bu yolda emek harcamasını anlamsız bulmasıdır. tüm bir gece kendi aklımca varlığımı ve amaçlarımı sorguladım. mutlak sonumuzun ölüm, yani yokluk olduğunu bildiğim için, bir şeyler yapmanın manasız olduğunu düşünüyorum. sadece ben değil, tüm insanlar acınası halde. yani ben sadece bir örneğim bu durum için. aslında hepimizin çabalamaları anlamsız ve boş. yani aklınıza ne geliyorsa, her şey boşluk. inançlardan milliyetlere, ideolojilere, aşklara kadar. sekste boş. bir ara saplantı olduğunu düşündüğüm bu düşüncelerden, kurtulmaya çalıştım ama saplantı olmadıklarını, aslında hayattaki gerçek hakikatın bu "boşluk"lardan oluştuğunu anlayacak kadar gerçek olduklarını idrak ettim. bu tarz düşüncelere sahip bir çok yazar vardır aranızda, bunları aşabildiniz mi yoksa sizde bıraktınız mı bir çok şeyi ?
tabi "her şey boş, gidin intihar edin" demiyorum. ama ortalıkta dolanıp durmayın anlamsızca. evlerinize/odalarınıza çekilip sadece düşünün.
tanrı için olmayan sorundur. kendisini insan zanneden tanrının, varlığa insanca bakmasından kaynaklanır.
insan, tanrının kendisini insan sanması mıdır bilinmez ama sartre bu konuda bize enteresan fikirler vermiştir.
insan öyle bir varlıktır ki özünün ne olduğuna bile kendisi karar verir.
insan önce var olur. çevresi ona sen şusun, busun... çoğu da kendisine insan dediği için yeni doğanada insan der.
ama insanın özü böyle birilerinin sen insansın demesiyle hemen insan olmaz.
bazılarının özü hiçdir. bazılarıda bu hiç i tanrı ile bir tutmuşlardır.
absürt dediğiniz şey bizim doğamıza uygun bir şeydir. çünkü dünyada olmak kendi başına saçmadır. burada olmamızın geçerli, rasyonel hiçbir sebebi yoktur. onur ünlü.
Düşündükçe önce insanlara sonra kendine yabancılaşırsın.
Rutinlerini, hayallerini, planlarını sorgularsın.
Bir şeye ulaştığında aslında onun hedef olamayacak kadar basit bir şey olduğunu düşünmeye başlarsın. Olmasaydı nolurdu ki dersin.
Daha sonra markete inmeyi, inerken ayakkabını giymeyi sorgularsın aldığın cips paketini incelersin, ne ki bu dersin, ne gereği var?. Kasiyere parayı uzatırsın, onun yüzüne bakarsın, incelersin. Insan denen varlık bu mu dersin, parayı alırsın, onun ellerine kendi ellerine bakarsın. Insan diyorlar bize dersin. Acaba aklından ne geçiyor şu kızın, şu adamın, su teyzenin? Teyze yürümekte zorlanıyor görürsün, üzülürsün. Napabilirim dersin, üzülüyorum işte ne yapayım dersin. Bazen yardım eder bazen öylece bırakıp gidersin.
Ayna görüp kendini incelersin ilk defa görüyormuş gibi.
