Off bee! Tüm yanlış attığım adımları geri çekme fırsatım olmuş olurdu. Daha yolun başındayım. Böyle bir fırsat gelse ama edindiğim tecrübelerle beraber... istemezlerimi üzer, dostlarımı sevindirirdim. Kimlerden uzak durmam gerektiğini de bilirdim. Ama nafile, alan aldı, giden gitti ömrümden.
Şimdi ne güzel olurdu diyenler eğer öyle bir duruma düşerlerse kafayı yerler.
Şu an teknolojiye o kadar alışmışız, bağımlı olmuşuz ki eksikliğini düşünmek bile insanı strese sokmaya yetiyor. En basitinden yolda yürürken telefon şarjınız bitse dünyalar başınıza yıkılmış gibi oluyorsunuz. Dikkat ederseniz 90'larda neredeyse cep telefonu yok. Bilgisayarlar yeşil ekran. Fotoğraflar şipşak değil, filmden çıkartılıyor. Müzik dinlemek de çok zor. Kaset dolduracaksın, kaset çalar bulacaksın, bir de ona pil ayarlayacaksın. Küçücük telefondaki gibi Zırt pırt olacak bir iş değil. YouTube yok.
Hele bir de sosyal medya bağımlısıysanız daha da fena. intihar bile edebilirsiniz. Çünkü teknoloji artık bütün keyiflerin yerini doldurmaya başladı. Yokluğunu düşünün.
... gözün telefonunu arıyor bulamıyorsun.
derken dışardan bir ses '' hadi lan okula geç kalıyoruz oluum''. siyah önlüğü ve beyaz yakalığıyla seni bekleyen en yakın arkadaşın taner.* saçları hergün yıkanıp örülmüş sevim okulda seni bekliyor.
hafta sonu kara şimşek var. he-man var. ve susam sokağı başlayacak.
lan psikolojimi sikip attınız.
hani hiç olamayacak bir hayal vardır ya! yine de düşlemeden duramazsın..
bu öyle bir his işte....
Valla mis. Yeni konuşmaya başlamışım. 5 sene daha var ilkokula. Tek derdim yemek yemek oyun oynamak ve uyumak... kralım bildiğin la işte. Hem de dertsiz tasasız.
