bir dönem yazdığım bir sözlüğün yazarlarının içler acısı haliydi... söylemeye dilim varmıyor çocukcaazların durumlarını.. ailesi belli olan bir tek ben vardım.. diğer tüm yazarlar aile faciaları içinde çocukluklarını geçirdiklerinden bi gariplerdi. tuhaf tuhaf başlıklar, ipe sapa gelmez ne bok olduğu belirsiz bi mizah anlayışı.. sözlük sözlük değil kanuni'nin haremi sanki.. yazarların da tamamına yakını ya geri zekalı ya da mental retardasyona uğramış.. insan acısın mı, sonuna kadar taşşak mı geçsin, yoksa hallerini yüzlerine mi vursun bilemiyor, karmaşık duygular yaşıyor.. hayır yüzlerine vursam, kabullenemeyecekler bu gerçeği, "sensin o, sensin o" demeye başlıycaklar, salakla salak olmam gerekecek... kimisi karmam üzerinden beni vurmaya çalışıp daha da zavallılaşacak.. ne yapsam bilemedim, ben de sözlükten ayrılma kararı aldım...
