ustaca başlamıştık aşka
bir yanımızda genç ağaçlar
bir yanımızda alkış kokan elleriyle insanlar
biraz daha arasaydık
kendi başına üşüyen o ağustosu da bulurduk
senin fal kaldırmayan avuçların var
senin kırmızı şaraba alışkın dudakların
ve kapılardan önce vardığın insanlar
benimse üşüyen ellerin için sadece cebim
seni bir gün sokak lambaları ürkek toplanınca
necatibeye
kapı aralığı gözlere sahip insanlar olsa da yanında
haritalara sığmadığı için unutulan o ırmağa
götüreceğim
seni bir gün ucuz eşyaların satıldığı bir pazarda
kargaşaya alışık olmayan gözlerinle
seni bir gün yağmurda yalnız gezinirken
kısacık saçlarından tutup
dudaklarından öpeceğim
şeker tadında bir hüzün bırakarak gidiyorsun
çünkü alışkanlıklarına yetecek büyüklükte bir
evin
ve dudaklarında bir başkasının dudak izleri var
bu şehrin beklenmedik yerlerine trafik ışıkları
konmuş
seni aramaya kalkışsam
kaldırımları insanlar
caddeleri arabalar kaplar
seni ihtiyar ve saati olan adamlara
ya da bakirelik çılgınlığına tutulmuş kadınlara
sorsam
karanlığı geçince az ötede gördüklerini
söyleyeceklerdi
çünkü onlar sadece büyük kavşakları
eski sinemaları
bir de randevularına erken gitmeyi bilirler
çınarlar yapraklarını döküyor dökme isteğinden
kumrular sokağında sıradan bir kadın aşktan söz
ediyor
sözcükleri eski bir alışkanlık bildiğinden
omzumda bir el azar azar büyüyor
ne gitmeleri biliyorum ne kalmaları
gecede bir şiirin izini sürüyorum
artık hüznü ustaca yaşamanın zamanı
