umutsuz bir gidişin son neşesiydi bu:
şiiri de vardı; aşağıya kondu:
Bir sevinç bıraktın dün gece dudaklarıma.
Kapalı gözlerin, titreyen kirpiklerine dudaklarımın ıslaklığını bırakırken, kıyamadığım teninden bir neşe sızdırdın aniden bana.
Uzun boynun, çıplak gerdanından içime çektim yakan kokunu.
Kıpırdandın önce, ve ay ışığında parlayan görkemli bedenini gerdin gücünün yettiğince şımarık bir bebek gibi.
kendi sıcağından terlemiş pamuk saçlarını savurarak döndün sağ yanına, ve ellerini boyun hizanda birleştirirken yanağını okşayan bir tutam saç, kulağını aşarak döküldü senin gibi cennet kokan yastığına.
Ve bir öpücükle tenine bırakırken tüm duygularımı, kapanmış gözlerin, titrek kirpiklerini ıslatırken üşüyen dudaklarımla, bir sevinçle titrettin tüm vücudumu, bir neşe armağan ettin o an bana.
Sen öylece kıvrılmış, bir melek gibi uyur, şımarık bebeğim gibi gerinirken her bir yumuşak dokunuşumla; bir neşe bıraktın istemeden dudaklarıma.
Uyumadan önceki son bakışın, ince kirpiklerini parlatan inci parlaklığındaki gözyaşı tanelerin bildiğini anlatıyordu bu gece gideceğimi.
Ve ben kapıyı arkamdan çekip gecenin karanlığına bırakırken kendimi, bilerek perdesini kapatmadığın pencerenden süzülen ay ışığı okşayacaktı tenini, ve senden uzaklaşırken ilerlediğim yolda bana getirecekti tenindeki tüm kokuları ve tüm güzellikleri. *
