Hiç ummadığım bir günde yaklaşmıştım sana. Yıllardır tek tabanca olarak takılan ve bunu nerede ise hayat felsefesi haline getiren ben bir tek o gün farklıydım. Daha arkamdan atılan dost kazığının acısı bile geçmemişti be sevgili.Güya anahtarın arkadaşında kalmıştı ve kısa süreli bir çay içme bahanesi ile aralamıştın odamın kapısını.Somurtkan halime aldırmadan, düşünceli bakışlarım arasında kaybolmadan ve o güler yüzünü hiç eksik etmeden bütün bir gece boyunca dinlemiştin beni. Onun ardında da ellerin ile silmemişmiydin gözlerimden akan o kalbimin pasını?
Ah be sevgili. Gönlümün çiçeği ve umutlarımın yağmurusun demiştim sana. Birlikte hayaller kurmustuk, din ve ırk ayrımı gözetmeden birleştirivermiştik ya iki kıtayı? Oldu mu şimdi bu yaptığımız. Oldu mu şimdi sana bu yaptığım? Biliyorsun ki ben senden bu kadar kolay kopamam. inan ki seni kendimden bile çok düşündüm çoğu zaman. Ama ya hayat? O ikimizi birden bir kalemde sildi hiç arda kalanları umursamadan. beni uğurlar iken hiç kırpmadan baktığın o sulu gözlerinin kalbimde sönmez bir ateşe dönüştüğünü biliyor musun? Hala yanıyor bak, ve seni her düşündüğümde acımadan yakıyor vücudumu. Sen beni gönül üzgünlüğümden kurtarır iken ben seni hüzne koyup gidiyorum işte.
hava limanlarını oldum olası sevmemişimdir zaten. Bunu da sana bir çok kez söylemiştim değil mi? Bana ayrılık ve hüznü hatırlatır hep. "Gözden ırak olan gönülden de ırak olur" sözü gibi o çok sevdiğim akrabalarımın uzun zamanlar sonra ne kadar değişebilip yabacılaştıklarını bilirim. Zaten bütün mesele de bu ya işte. Aradığım anahtar kelime: zaman.
Şimdi bile halen kopamıyor iken birbirimizden ben halen korkuyorum be sevgili. Zamanın esiri olabileceğimiz için korkuyorum.
