müziğin akışında, ritmin ruha/ruhun ritme tutulması. ses dalgaları ruha ulaştığı an kendini, her şeyini kaybetmek. hatta o anın girdabında ölmeyi istemek.
böyle bir müzik var. günlerdir, saatlerce dilenip aynı yok olma anını tekrar tekrar yaşamak. ne/ydi değildi düşünüp bir sebep bulamadan müziğin yükselip çıkan, inip düşen dalgası içinde düşüp kalkmak. bu ritmin yaratıcısını hayal edip zihninin sokaklarında yürümeyi istemek adım adım. dünyanın bir ucundaki dinleyicisinin ruhuna damla damla sızdığının haberini verip bu yolun başı nerede başlıyor sonu nerede bitecek diye sormak ve önünde histerik nöbetlerle ağlayıp en hassas en görünmez ve en açıklanamaz yanlarıma dokundun diyerek gözlerinin içinden zihnine akıp derin bir ritim dalgasıyla yayılıp ölmeyi istemek... ondan...
enter sandman'ı her dinlediğimde lars'n o mükemmel tom kombinasyonunda yaşadığım durumdur. öyle akıllıca yapılmıştır ki gözlerini kapattığında lars'ın neden gelmiş geçmiş en iyi davulcularından olduğunu hissediyorsun. tabi sonrasında ise güç kokuyor.
edit: tabi blues, jazz ve klasikler de bu duyguyu oldukça fazla hissettirmektedir.
