rönesans ve sanayi devrimi arasındaki dönem olarak adlandırılan klasik dönemdeki sanatın doğayı taklit etmek üzerine; sanayi devriminden sonraki dönemin sanatı olan modern sanatın ise yeni kavramlar üretmek üzerine kurulu olduğu, yani modernitenin ruhunu yansıtan üretimi esas aldığı söylenir. bu modernizmin hem devamı, hem modernizme tepki olarak ortaya çıkan postmodernizmde ise esas olan simulakradır. yani ortada klasisizmdeki gibi bir taklit vardır ama taklit edilen şeyin kendisi de taklit olduğu için orijinale ulaşmak imkansızdır der baudrillard.
öyleyse makyajlı kızlarımızın bu tanıma cuk oturduğu söylenebilir. zira onlar da avon kataloglarındaki kadınlar gibi olmak istemektedirler. yani bir taklit, illa ki daha da indirgemek gerekirse bir mimesis söz konusudur. fakat burada problem şudur ki, doğal bir kadın imajı yerine makyajlı bir biçimde güzel görünen bir kadını taklit etme sözkonusudur. yani taklidin taklidi. bu durum da kızlarımızın aslında vücutlarını tuval olarak kullanarak birer andy warhol olmaya çalıştıklarını gözler önüne sermektedir.
not: bu çok kuvvetli bir iddia değildir, yanılıyor da olabilirim.
doğru bir önermedir yalnız eksiktir. makyaj yapmak modernitenin getirdiği bir olaydır. sanayi devrimi ve rönesans ın oluşturduğu şehir insanı tipi zamanla farklı olma güdüsünü bastırabilmek için modayı çıkarmıştı. bu moda zamanla makyaj yapmayıda getirdi. fakat oyıllarda yapılan makyajlar şimdiki gibi ağır gotik ve diğer akım makyaj türlerini içermiyordu. insan makyajı biraz daha hoş görünmek için yapıyordu. ama posmodernitenin yaşandığı günümüzde makyaz yine farklılaşmayı sağlıyor ama daha güzel göstererek değil daha farklı göstererek. aslında postmodernitenin keyword u farklılıktır. ayrıca bu makyaj türleri bir takım akımlarıda beraberinde getirdi. (bkz: gotik) örnek vermek gerekirse bir emo veya okunuşu ile imo postmodern bir akımdır. bunun oluşturmuş olduğu bir makyaj türü de vardır ya da saç türü.
ayrıca baudrillard insanların gerçeğe ulaşmak için sanal olandandan yararlanmaya çalıştığını ortaya koymuştur. simülakr burda başlar ve buda aslında postmodernitenin getirmiş olduğu bir şeydir. yani olayın özü şudur ki her şeyi postmodern kalıba sokulabilir. makyajlı bir kızın görüntüsü patlamış bir teker görüntüsü ağlayan bir çocuğun çıkarmış olduğu sesler acıdan bağıran bir insanın çıkardığı sesler yada bir sanatçı olarak ajdar...
