Bundan bir kaç sene önceydi. Bir bayram Arefe’sinde tüm aile toplanmıştık. Evde adım atacak her yokken yapılan yemekler yetmiyordu. Kuzenimle ben aç kalmıştık.
gece herkes uyuduktan sonra mutfağa gittim, atıştırıyorum. Kuzenim geldi ‘bende yiyecem.’ Dedi. O ara ertesi gün için yapılmış bir düdüklü sarma bulduk. Yanımıza ekmek alıp oturduk başına. Bir yandan muhabbet edip gülüşüyoruz, bir yandan sarmayı ekmek arası yapıp yiyoruz. Bir süre sonra ‘ben yatıyorum, kapağını kapat, aldığımız yere koy, anlamasınlar.’ Dedim. Çünkü en fazla 2 sıra yemişizdir, anlamazlar gibi bir düşünceye sahibim.
Sabah ‘joseeepphhh!!!!!’ Diye bir bağırmayla uyandım. Tek gözüm kapalı, hafif doğrulduğum anda karşıdan dönerek gelen bir nesneyle karşılaştım. Bu nesnenin ne olduğuna dair anlam yüklemeye çalışırken kafama temas ettiği anda oluşan acıdan terlik olduğunu anladım.
Meğer gece 1-2 sıra yemişizdir derken düdüklü sarmanın %80 inden fazlasını yemişiz. 8 sıra dizildiği iddia ediliyordu ve gidip baktığımda sadece son sıranın kaldığını gördüğümde ben de şaşırmıştım.
O günden beridir Arife günü yapılan Bayram yiyecekleri bendem uzakta muhafaza edilir.
Bu da böyle bir anımdır.
yanında başka bir şey olup olmamasına ve o anki durumuma göre değişir. sarma gibi bir nefaseti zaten ekmekle yemem. (tokken bile hayır diyemeyeceğim nadide güzelliklerden biridir.)
