içinde bulunduğum psikolojik durumun tarifi olacak sözdür... şöle ki tabiri caizse alem puşt olmuş bize onların kıçını toplamak düşerken soğuk, tadı kalmamış hatta kurtlanmış ve topluma hergün yeni canlılar türeten olayların ısıtılıp ısıtılıp masama konması ve artık bu yemeklere yoğurt da koysam bi boka yaramadığının farkındaki bünyemin kusma noktasına gelmesi hatta düşünce bulimiası olmamın verdiği köhne acıyla - ki acımızı bile yaşatmazlarken- ortada elinde dolaşan abazan misali volta atıp tesbih yerine otuzbir çekmekle eş bir hayatın infilak noktasına gelmesini yaşıyorum...
hayattan beklenilen hayallerin bir türlü gerçekleşmemesi nedeniyle bu söz açıkça söylenir.bu sözü birisinden duyduğunuz vakit oturun,konuşun,yardım edin.çünkü bu sözü söyleyen insan bunalımdadır.bunalımda olan insan her türlü eylemde bulunabilir.misal vermemiz gerekirse uyuşturucuya kayabilir,hiç sigara içmezken sigaraya başlayabilir,hayat kadını olabilir,intihar edebilir,psikolojik rahatsızlık başlangıcına geçebilir.ama birilerinin destek olduğunu görürse"vay be!beni sevenler de varmış"der ve sırf bu nedenle hayata daha umutlu bakmaya çalışır.arkadaşlarınızın ne mal olduğu bugünlerde ortaya çıkar.arkadaşlar iyi günlerde hep yanınızda olurlar.ya kötü günlerinizde?kötü gün derken sevgiliden ayrılmak gibi geçici sebepler değil de daha ciddi sebepler olduğu zamandan bahsediyorum.çok az insan bunu yapar.çok az insan gelir karşılık beklemeden yardım eder.umarım herkesin etrafında bu durumlarda yardım edebilecek arkadaşları olur.
