evrilipte o sessiz, gariban kısa ömrünü biraz olsun uçup kaçarak geçirmek isteyen beyaz yumuşak tırtıllar bir dönem çok popülerdi çocuklar arasında.
her ne kadar benim akıllı ve canım annem bana hiç izin vermemiş olsa da komşunun oğullarının aldığı binbeşyüz tane ipek böceği ile envai çeşit deney yapmışlığımız vardır. hiç ses çıkarmadığından mıdır, karşı koyamadığından mıdır nedir şiddetin dozu giderek artarken, bu binbeşyüz tırtıldan sadece birkaç tanesi kelebek olmanın nimetlerinden yararlanabildiler.
acaba bunlar dut yerine zeytin yaprağı yese ne olur diye başlayan biyoloji merakı, binbir zorlukla örülen kozaların içini açmaya kadar vardığından olacak, minik tırtıllar komşunun evinin her tarafına öyle bir kaçışmışlar ki komşu anne "eeee yeter lan piçozlar" diye bağırıp, bizim tırtıları doğaya saldıktan aylar sonra bile evin çeşitli yerlerinden koza leşleri çıkmaya devam etti.
araştırmalar şunu gösterdi ki ipek böcekleri doğuştan bahtsız ve cıvık yaratıklardır.
