tum alisilagelmisligiyle gunu yasiyorsunuzdur. mesai, musteriler, hocalar, cocuk, anne, dayi, komsu... hersey herkes yerinde. -sanirsiniz- mutlu olmasaniz da huzurlu bir sekilde isiniz neyse yapiyorsunuz.
sonra bir an. bir nefes alimi. oksijen degildir aldiginiz, fark ettiginiz o eksiklik, o yokluk yavasca girer beyninize havadan. kanser gibi sarar, tum insanlik ozellikten mahrum eder o an sizi. duyamaz, goremez, bakamazsiniz. yalnizcs hissedersiniz, his. bitmesi gereken o nefes, o saniye gecmek bilmez. karabasan gibi savasirsiniz.
bir kadin aglar, rimeli akar; bir adam aglar, vurgun yemis catlaklari islanir yuzunun; bir cocuk aglar, ne oldugunu bilmeden.
herkesce, herkes gibi tek tek yasadiginiz o an biter elbet. pesinde gotururken sizi.
