başlığı görünce da tohumken ki hikayemi yazasım geldi.
benim babam biraz uykucuymuş, uyanınca sinirli olurmuş vakti zamanında.
annem bana hamile habire domates yemiş ayıptır söylemesi yanaklarım hep al aldır. utanınca da hemen fire verip kızarırım.
sürekli meyve sebze yemiş ağzındaki bitmeden eliyle daha daha diye işaret edermiş.
bi gün bu ikisi oturup televizyon izliyolar. babam uyukluyormuş ama annemde karnından zor kalkıyormuş. babam seslenmiş "bey bey canım şeftali istedi." demiş.bi iki üç derken babam kalkmış. sakin sakin soymuş dilimlemiş. önüne koymuş. annemde "bey elinle yedirsen ne var?" diyince adamın 8 aylık sabır taşı patlamış. hala gözümün önüne gelir bu durumun hayali. babam yumruğuyla elinde şeftaliyi sıkıp annemin ağzına tıkmış. dönmüş demiş "ellerimle çiğnedim bak senin için midene kadar bile indirdim."
bi meyve uğruna yorulma karıcım ben senin midene bile indiririm.
