hiç bir pictorial fotoğraf üstadının girdiği entryinin değiştiremeyeceği gerçektir...
bir 10 yıl öncesini düşünüyorum bu aralar... izmir'deyim klise sokağı, ankara'dayım saat gece 22:00'de sakarya, istanbul'dayım keza beyoğlu'nun arka sokakları. bahsi geçen tüm sokaklar ağır metalcilerle kaynıyordu. masum anadolu insanı için hoş bir görüntüsü olmasa bile bunların kendi aralarında taktire şayan bir hukuku vardı. şarap içerler, "ronnie james dio" abimizin leziz parçalarını marş eder, hatta arada bir babalara da saygı hesabı "beattles" şarkılarını bağıra bağıra söylerlerdi. kızlı erkekli kendi dünyalarında yaşar, arada bir "dark day" ya da ona benzer bir etkinlik oldumuydu soluğu oralarda alır eğlenirlerdi.
şimdi insan dışarıya çıkmaya çekiniyor! niye korkudan mı? hayır tabiki de! "emo" görüp, göz zevkinin amına koyulacağından belki de. o nebiçim tip lan dürzü demek istiyorum. punk desen değil, hard-core desen onlarda kendi aralarında ayrı bir karizmaydı, bunlar "toys'r us" dan alınmış bir hediye paketinden çıkmış saçma oyuncaklar gibiler. saç kısa ama öyle bir yapıştırmış önlerini boynuna deyin gelmiş. sivilce yapar lan o saç!! rengi desen 5 renk bir arada... enseyi kaldırmış ama yandan burgulu felan!! lan dallama o saç yaptığın vakti derslerine ayırsan odtü'deydin şimdi..
giyimleride bir acaip bunların. altta deniz şortu, hani şu pazarda satılanlardan, üstte pembe yakalı düz tişört, ayakta alakasız ve dandik bir "vans" marka ayakkabı. bir de kendilerine romantik diyor ambeleler.
neyse işte bunlar yüzünden dışarıya çıkmaz oldum! bildiğin gibi işte, pipo, makale, bordeux şarap entelektüel entelektüel yaşayıp gidiyoruz...
metalciliğin o müzik kültürünü benimsemiş ve o kültürle uygun yaşabilen insanlar, emoların ise özenti ve dikkat çekmeye çalışan insanlar olduğunu benimsemiş bi' toplumda gayet doğal bi durumdur. haklı bir öneridir.
