bence yasallaşmalı. hatta yasallaşıp denetlenmeli. gerekirse meslek odası sendikası bile kurulmalı hatta orospuluğa standart getirilmeli. ülkemizdeki cinsel açlık çığ gibi büyüyor. ayrıca kadın dağılımındaki adalet de katlanarak artıyor. kimi erkekler evlenene kadar kadın yüzü göremezken kimileri senede 3 4 tane götürüyor. ondan sonra fanteziciler sapıklar türüyor. bu cinsel açlığa bir son vermek lazım.
Türkiye’de dönen dolapların farkındaydınız siyasetçilerden onurlu bir meslek olduğunu bilirsiniz. Kolay para; ama en azından bir emek var, parayı verip karşılığında bir nevi hizmet alıyorsun.
aslına bakılırsa çoğu mesleklerde ve belirli bir statüye ulaşmaya çalışmak için bizlerde bedenlerimizi satmıyormuyuz? yaşamı; bedenimizi belirli zamanlar içinde belirli bir yere vererek geçmiyormu çoğumuzun? hatta bedenimizle verdiğimiz emek denilen şeyin karşısında orospu diye nitelendirilen kişilerin yaptığı gibi para almıyormuyuz?
orospuluk bir meslek değil yaşam biçimidir.
o adam üstünden kalkdığında herşey siliniyor mu?
eski hayatına geri dönebiliyor musun?
-hayır...
işte bu yüzden orospuluk insanın benliğinde taşımak zorunda olduğu bir yaradır.
kendi iradesiyle seçse de seçmese de hayatının yönünü değiştirecek ve artık hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağı bir milattır.
sokakta beklenirse üşütecek olan meslek. o kıyafetlerle nasıl dayanıyorlar bilinmez. *
zoraki yapılabilecek olan meslek. eve para getirip çocuklarını büyütebilmek, eğitim verebilmek uğruna kendi hayatından vazgeçebilen insan örneği. kimine göre haklılar, kimisine göre ise haksızlar bunu bilemeyiz ama bilebileceğimiz tek şey var iyi para kazanıyorlar. bu paranın sonu ne olur o bilinmez tabi. (bkz: haydan gelen huya gider)
şerefsiz birileri tarafından düşürülmüş, hayatı karartılmış insanlardır.
not:Allah düşmanımın başına vermesin. enazından ne oldukları bellidir. iyi kız ayaklarıyla ailelerinin zenginlikleri sayesinde yüz erkekle yatanlara neden oruspu denmez anlamam.
boktan bir iştir, hiçbirşey dışarıdan göründüğü gibi değildir, buna inanın, henüz bilmeden böyle birisi ile birlikteliğim oldu, ikimizde denedik ama olmadı. ne o, ne de ben ilişkiye odaklanamadık. o geçmişini, dolayısıyla ben de onun geçmişteki hayatını düşünüp birbirimizi mutlu edemedik. onun yaraları var dı, ben de onları bir türlü saramadım. belki baştan açık açık söylemediği içindir. sonuçta, ilişkiyi bitirdik. şimdi ailesinin yanında ve iyibir işi var. en azından bunu kazandırabildim. sonuç, sakın isteyerek yaptıklarını düşünmeyin, büyük yanılgı olur. ve saygı duyun. hakediyorlar.
sermaye gerektirmeyen, bilançosu karıyla bütünleşik hem zevkli hem renkli bir iştir. hiç eskimez, hiç modası geçmez. dünyaya makineler de hakim olsa yerini dolduramayacak meslektir...
bence kadınlar fakir kalmaz hiçbir zaman. Çünkü Okumasada; iki makyaj, Bir kısa etek, bir parfüm ile erkeğin başını
döndürebilir. Ve sonucunda parada anlaşıldığında ki küçük paralar olmaz. Fakir Kalınmaz. Tabi herkes bunu kendine yedirir mi bilmem..
hangi tür orospuluk diye sormamız gereken durumdur. çünkü orospuluk sadece yatakta olmaz. içten pazarlıklı birinin yaptığı davranış ve ya gözünle görmediğin birini itham etme de orospuluğa girer. parayla bu işi yapanlar zaten mesleğini bildiğinden problem olmaz. önemli olan diğer tür * meslek haline getirilmemesidir.
hobi olarak yapanları yazının dışında, çok uzaklarda bir yerlerde tutuyorum.
her gün kapımıza gelen kediden bahsetmek istiyorum ben. yavru bir kedi. annesi nerede, babası nerede bilmiyoruz. her gün apartmandan içeri girip paspasa kıvrılıyor. sevgili kedicik'e süt koyuyoruz. isim bulamadık. şimdilik o bir kedicik.
birden kedicik'in haykırışlarına uyanıyoruz. kapıda küçük faruk. "gelmek için biraz geç değil mi?" diyorum. "annem gitti" diyor. canı sıkkın değil gibi. küçücük bedeninde uzun yıllar yaşamış gibi.
-bu saatte nereye gitti annen?
-bilmiyorum... sizde kalmamı söyledi.
-pekala. gir içeri...
gözlerinin altında anlam veremediğim bir kahvelik. solgun görünüşünün altında yaramaz bir çocuk. adım atıyor içeri doğru. tiki var. sürekli eğilip kalkıyor. bunu yaptığının farkında değil.
sevda abla.
çok sevdiğim, beraber kahvaltı yapmaktan çok hoşlandığım kadın. güzel bir vücudu ve bir oğlu var. faruk. küçük yaşta evlenmiş. evi bizimkinden güzel. buzdolabında meyve suyu akıtacağı var düşünün artık.
çalışmadan nasıl aldı bütün bunları?
bilmiyordum.
sevda ablanın mesleğini... o benim gözümde dünya tatlısı bir insan. öğrendikten sonra da öyle kalmaya devam etti. denemeden aldığı kıyafetler ona olmayınca gider alırım ondan. ben giyerim. işin doğrusu o verir. gün aşırı kahve içeriz. fal bakar. garip bir sinerjisi var. korkunç değil ama ürpertici. evimizde bir eksik görsün hemen gider alır. cezvemiz yoktu. hemen gitti, aldı, geldi. caesar'ı andıran kadın. hep gülümsemeye çalışır. bazen geceleri görürüm onu. çok üzülürüm bakamam yüzüne. bu hayatı istemediğini bilirim çünkü. güzel vücudunun ne sancılar çektiğini kendi vücudumda hissederim. karnıma bir ağrı girer. saçlarını düzeltir beni görünce. yüzüne yapay bir gülücük takınır o an. bir an önce eve girmek ister. hep de apartmanda karşılaşırız.
-faruk sizde dimi?
-evet ablacım.
-sabah gelsin olur mu? çok iyi değilim ben.
-peki ablacım sorun yok. biz seve seve bakarız ona.
bazen pis geyikler yaparız aramızda. kardeşimle. ama sırf pisliğine. pis olmak için. kötü gözükmek için. kötü durumu iyi göstermek için. "ahaha bak bizim evde o. çocuğu var sizde var mı?"
biliyorum berbat. kimseye falan da bahsettiğimiz yok.
ama bütün bunların başka bir yolu yok mu?
yoksa bu, her şeyin en kolay yolu mu?
