sene 2000 falan olması lazım. cuma günü 2 tane arkadaşla sözleştik iş çıkışı fenerbahçe'nin maçına gidicez. ben hazırlıklı geldim iş yerine. forma,şapka,bere,kaşkol her şeyi getirdim. iş bitti stadın oraya gittik.lan böyle maça mı gidilir hiç birşeyiniz yok diyerekten bunları gaza getirdim ve feneriuma soktum.ordan forma şapka ve kaşkol aldırdım. 3 arkadaş tektip olduk ve stada girdik. ardadaşlardan biri ''olm puro alalım maçı izlerken içeriz'' dedi. biz de gittik aldık 3 tane ali sen purosu. eşşek kadarlar.maçı izlemek için yer beğenicez her taraf dolu hava biraz yağmurlu. gittik en öne. açık taraf olduğu için etrafımızda kimse yok 3 arkadaş dikilmeye başladık.istiklal marşı okundu. arkadaş ''hadi puroları yakalım''dedi.maçın başlamasına 2-3 dakika var. yaktık puroları. murat'ın telefonu çaldı.
konuşma;
murat: efendim
babası: ....
murat: iyiyim baba stada geldim maç izliyorum.
babası: .......
murat: ne...tamam tamam baba.
ve telefonu kapatır.
pulp fiction:noldu lan
murat: babam aradı marmaris'ten.napıyorsun dedi maçtayım dedim. ''biliyorum o puroyu bilmem nerene sokarim'' dedi kapattı.
fenerbahçe-galatasaray maçı saat 4'te içeri gişrmişiz açık tribünde yer kapmak için.saat 7'de başlıyacak maç.yarım saat falan kaldı,biri geldi.elindeki bilete ve koltuğun arkasındaki numaraya baktı ve;
-pardon burası benim yerim galiba
+he abi biz de çayı demledik seni bekliyorduk
tarih: 3 aralık 1996
yer: inönü stadyumu
maç: beşiktaş - valencia
beşiktaş'ın bir uefa kupası maçı. bir abimiz o gün yine sağlam şekilde alkol alıp maça gidiyor. numaralı tribünde maçı izlerken, siyah beyaz olan takımı destekliyor. her atağında ayağa kalkıyor, arka taraftakiler şaşkın "napıyor lan bu manyak" diye düşünüyorlar. sonrasında bir ara kırmızı formalı takımın oyuncusu taç kullanmak için kendisinin önüne geliyor ve bir bakıyor ki o gelen futbolcu alpay. birden düşünmeye başlıyor "aa lan bu alpay ne zaman valencia'ya transfer oldu" diye.. ama sonradan kafaya dank ediyor ve beşiktaş'ın o gün kırmızı formayı giyip, valencia'nın siyah - beyaz forma ile maça çıktığını..
kanat atkaya bir yazısında bahsetmişti, hangi takımların arasında yapıldığını hatırlamadığım bir maç sırasında bir defans oyuncusu gidiyor golünü atıyor, durum: 1-0, sonra geliyor bu arkadaş kendi kalesine bir gol atıyor, durum: 1-1, sonra bu herif yediği boku düzeltmek adına bir gol daha atıyor, durum: 2-1, yalnız bu insanlıktan çıkmış ajan provakatör o gün maça iyice coşkun geldiği için dayanamayıp kendi kalesine bir gol daha atıp durumu iyice sıçıp sıvıyordu. maç sonucu 2-2.
En son inönüde bize yer ayrılmamıştı bilindiği üzere bizde operasyonumuzu yapmıştık işte eski açığın kapalıya yakın tarafından stada girerken yaşanan dialog
sıradayız kuyruk var 2 arkadaş münferit şekilde giriyoruz
eleman(bize dönrek): bugün youla oynarsa çok kötü olur ama biz her halukarda yeneriz
biz: yok yaaa olurmu youla süper oyuncu
(bu arada sıranın yanından birileri geçer ve orada kızın biri geçeni göstererek sevgilisine aaa şu giden fenerliye benziyor bak der) ardından
eleman(bize dönerek): yok yaa ne fenerlisi ben fenerliyi gözünden tanırım fenerli falan değil o
biz: ........
gülsekmi ağlasakmı haykırsakmı anlayamadık ama içeri girdikten sonra baya bi yarıldık bu olaya
yıl 2000 günlerden 17 mayıs. kopenhag'da yaşıyorum o zamanlar. son yılım. şans bu ki uefa finali kopenhag'da oynanacağını öğreniyoruz önceden. takımlar falan belirsizken biletler alınıyor falan. şans bu ki galatasaray çıkıyor finale. maç başlıyor. biz tarafsız seyirciler için ayrılan bölümdeyiz ama herkes galatasaray'lı orada. arkada bir adam sürekli küfür ediyor, ara sıra da benimle maçı yorumluyor. hemen arka sıramızda. maçın 60. dakikaları falan. annem daha fazla dayanamıyor adamın küfürlerine ve azarlamaya başlıyor. bir de bakıyorum ki eleman "raşit çetiner" sus pus olmuş.
inönü stadı'nda oynanan, beşiktaş'ın bir lig maçı öncesi istiklal marşı okunacaktır.
parası yetmediğinden ötürü yeni açık'tan kombine alan öğrenciler, her zaman kapalı tribün hasreti çekmektedir ve kapalı tribüne girmenin çeşitli yollarının ararlar, sonuna kadar zorlarlar.
genel olarak istiklal marşı'nda, herkes saygı duruşuna geçtiği için, bu gençler tam marş okunmaya başlarken demire tırmanırlar, marş esnasında o demirin üstünde kalırlar ve marş biter bitmez kapalıya geçerek hızlıca ortalara kaynarlar. artık kapalı tribündedirler.
atilla isminde bir kardeşimiz vardı. bu sazan kardeşimiz, istiklal marşı başlayana kadar demirlere tırmanamadı ve istiklal marşı esnasında yeni açık tarafında kaldı. marş biter bitmez kendisini demirin üstünde gördüm, "hah atlıyor, helal olsun" diyerek nasılsa yanıma gelir diye düşündüm.
aradan 5 dakika geçti, bundan hala ses seda yok. telefon çaldı, baktım o arıyor..
- alo salca. oğlum beni dışarı attılar ya. güvenlikten elemanlar yakaladı, sızıntı yaptım diye stad dışına attılar. bana bilet ayarlasana, maça gireyim..
+ ulan dimyat'a pirince giderken, bulgurdan olmak dedikleri bu herhalde.. heheheh
olay 1997 de tofaş sas-ülker macında duyulan bir tezahürattan ibarettir ama dumurluktur. tofaşımız son 1 dakkaya 15 sayı önde girmiş, tüm tribün; we are the best we are the best we are the best tofaş sas
tezahüratıyla inlemektedir. gariplik burda başlar, yanımızda dikilen 35-40 yaşlarındaki abi ağzımızın içine bakar vaziyette beklemektedir, sanki ne dedeğimizi anlamaya çalışıyordur. sessizliği kısa bir süre sonra bozar ve unutulmaz tezahürata başlar; bize yardım et bize yardım et bize yardım et tofas sas..
( orjinal melodiyle gözünüzün önüne getirirseniz daha bi komik oluyo)
