ilk kar saçlarında tutunca kanayan bütün yanların delirmeye başlıyor.
Ve biz deniz çocukları, bir martının gözlerinde uyanıyoruz.
Yurduna tutamayan yurtsuzlar korosu, çok sesli bir şarkıyı dinletiyor kente ama ve sağırlar sadece kendini duyuyor.
Bildiğim bütün şarkıların acemisi olarak ölüyorum.
Ödünç aldığımız külleri, ateş ödedik biz hep.
Yaşadıkça kirleniyoruz oysa...
Kimliğini şehre dönünce unutursun derler.
Ne zaman kimliğimi sorsalar, çıkarıp resmini gösteriyorum.
Sense kimliksiz bir şehirde yalancı coğrafyalara saklatıyorsun kendini. *
