BiR KIŞ AKŞAMI iSTANBUL BEYOĞLU NDA, BiR MEYHANE DE SEVDiĞiM ARKADAŞLARIMLA EĞLENMEYE BiRAZ EFKAR DAĞITMAYA GiTMiŞTiM. BiRAZ ZAMAN SONRA iÇERi O MEKANDA SAHNE ALAN KiŞiLER DIŞINDA, BAŞKA BiR EKiP GELDi. ELLERiNDE KLARNETLERi, UDLARI, KANUNLARI MASA MASA DOLAŞIP KiM ME iSTERSE ONU ÇALIP SÖYLÜYORLAR. HERKES iÇiYOR, EĞLENiYOR, SAZ EKiBiNDEN UDi, iLERDE KALABALIK MASADA, AMA iÇi TEK BAŞINA BiR KADINA BAKIYOR, KADIN ASLINDA O KALABALIKTA O KADAR YALNIZ Ki BUNU UDi BiLE FARKEDiYOR VE O MASAYA GiDiP, VE TÜM MEKANA SESLENiP '' BU ŞARKI BU GÜZEL ABLAMA BENDEN'' DiYOR. KADIN DA AĞLADI BENDE. BU ŞARKI BANA HEP O GECEYi VE O KADINI HATIRLATIR.
hiç kimse bilmesin, sadece ben bileyim ve ona söyleyeyim, denilen şarkı. onun bilmesine de gerek yok hatta. o kadar kendinde yaşıyor ki şarkı, insan durup "ben aşık mıyım" diye soruyor kendine...
söylerken diyaframın doruklara çıktığı, muhteşem bir türk sanat müziği eseri. en sevdiklerimden. kadıköy - eminönü seferlerinde vapurda genç arkadaşlarım söylerken de denk geldim. denizi seyrederken, kadın öyle güzel söylüyordu ki bu şarkıyı hani daldın gittin dediklerinde ki hissi dibine kadar yaşadım resmen. efkarım, hüzünüm, umudum, yaşanmamış aşklarım gözümün önünden geçiverdi. velhasıl kelam çok güzeldi. yaşasın türk sanat müziği.
ilk duyduğumda ateşin büyüsüne kapılmıştım anın müziğiydi anla kayboldu gitti sandım, beklenmedik bir yerde kulağıma ilişti sözleri nasıl tılsımlı bir andı o öyle hala etkisinden kurtulabilmiş değilim, anlam veremedim ağlarken buldum kendimi;
'...
Her gören göğsüme taksam seni der,
Kimi ateş gibi yaktın beni der,
Kimi billur, bakışından söz eder,
Kim bilir hangi gönüldür durağın.'
bu şarkı trt' de ne an duyulsa sesi açılır sonuna kadar. duymayanların, iyice dinlemeyenlerin vay haline!
bir hayli subjektif olsa da: en sevdiğim şarkıdır.
genelde serap kuzey ve amir ateş seslendirir.
