Bir kızı çok sevdim, yüreğimin böyle büyük bir sevgiyi kaldıramayacağını bile bile bir kızı çok sevdim. Beceriksiz olduğumu bile bile bir kızı çok sevdim. Egoma hakim olamama rağmen, korkaklığıma, cesaretsizliğime rağmen bir kızı çok sevdim. Ondan uzak durmak onu sevmemek için uğraşmadım mı? Çok uğraştım ama elimden bir şey gelmedi onu görmemek için uzaklaşıp gittiğim yerler de dahi hayali hep gözümün önündeydi. Çıkaramadım bir türlü onu aklımdan. Yüz yüze geldiğimiz her gün biraz daha eridi korkak bedenim her gün kendimden biraz daha nefret ettim. Her gün biraz daha fazla tanıdım gerçek beni. Günler geçtikçe anladım çaresiz kalmanın ne olduğunu, elden bir şey gelmeyince insanın nasıl çıldırma noktasına geldiğini. Zamanında değerlendirilmemiş fırsatların sonradan insanı nasıl pişman edeceğini öğrenip, nasıl bir insanın çöküşü olacağına şahitlik ettim. Hayatta ağlamam deyip de yanaklarından aşağı süzülen gözyaşlarına hakim olamayan adamın acizliğine tanık oldum. Başkasının yanında olmasına rağmen belki bir gün beni sever diye bekleyen adamın rakı şişeleriyle konuştuğunu gördüm. Ne bulsa yiyen o iri yarı adamın günlerce bir şey yeyip içmemesine şaşkınlıkla baktım ve hayatta her zaman öğrencilerine imkansız yoktur diyen adamın kadere nasıl çaresizlikle boyun büktüğünü seyrettim.
Bir kızı çok sevdim, sesini duyduğum anlarda dünyalar benim olurdu. onun sesine dahi aşık olmuştum yüzünü görmesem de saatlerce konuşsa oturup dinlerdim. Gözlerine bakmamaya çalışırdım çünkü bilirdim bünyemin öyle bir güzelliği kaldıramayacağını. bir kızı çok sevdim, ona sahip olmayı hak etmediğimi bile bile. Belki şuan somut olarak yanımda olması olanaksız ancak onun hayali zaten hep gözümün önünde hep benim yanımda. Nereye gitsem benimle geliyor ne düşünsem kararlarıma ortak oluyor. Aslında ben bir kızı çok sevmedim bunun adı sevmek değildi, bunun adı aşk değildi, bunun adı hoşlanmak değildi. Peki neydi bu?
