herkes sınırları keskin biçimde çizilmiş kendi yalnızlık ülkesinde tek başına sefalet içinde yaşıyor ve yalnızlıktan da şikayetçi üstelik. refah içinde yaşadığını zannedenlerse henüz kendisiyle baş başa kalmamış insanlar... hep bir şeylerle kafasını meşgul etmiş. ama sorsan yine yalnız... kişi başına düşen insan sayımız çok az be dostum... o kadar sınırındayız ki insan sevgi açlığının...
ve buna rağmen kimse yalnızlıktan kurtulmanın yolunu aramıyor. üstelik çoğu insan yalnızlığı yüceltiyor. hayır efendim. yalnızlık denen şey orospu çocuğudur, kan emicidir, antidepresandır. uyuşturur sadece... kendini mutlu hissedersin bir süreliğine...fazlasını bekleme. hiç tanımadığın biri gelip seni bulmasını beklemeden sen bir şeyler yap...
yalnızlık mağarandan çık ve nefes almaya başla. çünkü kimse kimseyi yalnızlığından tanımaz... bir bakış, bir dokunuş, ağızdan çıkan farklı bir söz bekler... bu yuvarlak dünya, köşe kapmaca oynamak için hiç müsait değil. bir an önce ortaya çıkmamız gerek... bir an önce bizi gerçekten seven insana dokunmamız gerek. çünkü hayat zannedildiğinden daha kısa...
mendil de aç önüne tam olsun amk. insanın kendini aciz göstermesidir. aptallıktır. insan yalnızken de yaşayabilecek şekilde donanımlıdır. manyak mısığız?
önce bu sözlüğe acıklı hikayeleri yazmayı ya da iç çöküşleri yazmayı bırakıp sadece gırgır ve entelektüel olayları yazmaya başladığınızda en önemlsi de dışarı çıktığınızda/mızda gerçekleşebilecek olaydır, kimse el uzatmaz kimseye.
bizi gerçekten seven bir insana yaklaşarak yalnızlıktan kurtulamayız. mesela beraberlik ile mutluluk farklı şeylerdir, ne yazık ki kavrama takılmak gerekiyor. beraber olduğumda mutlu olurum belki yalnızlıktan kurtulurum u düşünerek somut arayışların içine giren insan en başta makus kaderini bilmelidir yani hazin sonunu. eğer bunu baştan biliyorsa ancak sevebilir, yoksa yalnızlıktan sıyrılmak için verilen sevgi mücadelesi kişiye hüsran verir. eksiklik hissi peşini bırakmadığı sürece bir köşede anlamsızlığın içinde kaybolan insandır o.
