Edip Cansever'in yalnızlığın belki de ana sebebini gözler önüne seren mısrasıdır. Bünyenin yalnızlıktan erme hali. işte o mısralar..
ben bu kadar değilim
kışlada ölü bir zaman
bir güzel at durdukça gider
gittikçe döner bir bir güzel at durdukça
askerim, benim ağzım kuşlardan.
güneşi sormuyorum lekelenmiş dallardan
dalları sormuyorum dallardan daha iyi
yüzümü istiyorum bir süvari alayından
ne yapsam istiyorum, ama istiyorum
bir kişi bile değilim yalnızlıktan.
bir kişi bile değilim yalnızlıktan
gözlerim ormanlara asılı
ağaçlar, kırlar ve şehirler geçiyor kaputumdan
o kadar geçiyorlar ki, sadece duruyorum
bir an bir yerde ölümü tanımazlığımdan.
