Çok nadir yaptığım ama bu zamana kadar yaptıklarımı unuttuğum yani geçmiştekileri bana unutturan kalbe basmadır. Bu zamana değin sayısını hatırlayamayacak kadar çok kitap okumuş olabilirim. Ama nadir olarak sevdiklerimi alıp kalbime basıp içimde yaşadığım o kitabı sahnelerim. Ama şimdi okuduğum yani okuyup kalbimde sahnelediğim bu kitap diğer unuttuğum kitapların aksine hiç çıkmayacak aklımdan. Belki bu taze bir olay olduğu için böyle düşünüyorsun diyeceksiniz sayın bunu okuyanlar ama kesinlikle yanılıyorsunuz. Bunu asla unutmam. Çünkü okuduklarımın hepsini bana unutturuyorsa kolay kolay silineceğini sanmıyorum. Peki neden kalbime bastım bu kitabı? Şöyle ki bu kitabın bendeki yerinin farklı olmasıyla birlikte (sevdiğimin sevdiği hesabı) bende yeni anlamlar da oluşturdu. Mesela daha önce hiç bu kadar kendime yakın, derin, heyecanlı, bilgili (evet bilgili bir kitap diyorum buna), bana katkıda bulunan bir kitap okuduğumu anımsayamıyorum. Ama bunlardan da önemlisi ilk defa bir kitapta daha uzun kalabilmek için inadına yavaş yavaş ve sindire sindire okudum. Evet bitti. Sanki galibiyet kazanmış gibiyim ama nedense hüzünlüyüm de. Belki bu kitabın bitmesinden kaynaklanıyor. Ama bunu yapmam icin kendimce sebeplerim var simdilik o konulara girmeyeceğim. Lakin kitabıma söz verdim her boş bulduğum vakitte içinden bir sayfayı açıp okumakla şereflendireceğim ki asla huyum değildir bir kitabı yarım yamalak okumak bi de okuduğum kitabı tekrar okumak. Dediğim gibi kalbime bastım. Ve çıkmayacağını biliyorum...
