bugün sizlere yüzyıllardır birlikte yaşadığımız insan denilen canlıyı anlatacağız.
bizim onları yılanlardani farelerden ve daha pek çok haşerattan koruduğumuz iiçin hayatlarını rahatca sürdürebilen bu insan dediğimiz canlı pek zayıf ve akılsız olmakla birlikte dost canlısıdır.
doğduklarında üzerlerinde tüyleri bile olmadığından anneleri onlara kendi yaptıkları kürk benzeri bişeyler giydirip korumaya çalışır.
ayrıca bu kürklerinde bizimki gibi türlü türlü renkler olmadığından pek düze gözükürler.
dvm ı olabilir.
dikkatli baktığımızda insan denen bu canlıların pek sadık olduğunu görebiliriz.
üzerinde dikkatlice durulup eğitildiğinde size çok güzel yiyecekler bulup getirebilir.
bu eğitim süreci biraz meşakkatlidir. önce düşük kalitede yiyecekler getirse de daha sonra özel üretilmiş içinde her türlü besin öğesi bulunan yiyecekleri bulup getirebiliyorlar.
işin garibi bu mükemmel yiyeceklerden bir tane bile tatmadan tümünü size getirmeleridir.
sadakat bu olsa gerek.
yemek aramak konusunda bizim gibi değiller.
bir ara sıkılıp çayırlarda yaşadığımda komik davranışlarına şahit olmuştum.
koca koca toprakları yiyecek bulmak için kazıyor da kazıyorlardı. hatta bunun için makinaları bile vardı ama genellikle bişey bulamayıp o şekilde bırakıp gidiyorlardı.
işin daha komik yanı ise onlar gittikten 3-5 ay sonra o tarlalarda yüzlerce yiyecek çıkıyordu.
şansızlık mı diyeyim aptallık mı bilemiyorum.
evlerinde kaldığım insan ayağını incitmiş, alçı falan yapmışlar. hayli üzgünlerdi.
dedim şunları biraz güldüreyim.
tek ayağımı havaya kaldırıp onun gibi yürüdüm. gülmekten öldüler.
çok neşelendiler.
sevimli yaratıklar ya.
