Ben bunu çok yaşadım, nitekim her seferinde de vazgeçmeme sebep olan başka birinin varlığını öğrenmem oldu. Malesef ben ne olursa olsun vazgeçmeyen biriyim, illa ki vazgeçmem gereken kişinin hayatında bir başkasının olması lazım bunun için. Başlangıçta üzülüyorum belli etmesem de, sonrasında kabullenme süreci başlıyor. Beraberinde de kendine haksızlık etmeler. Benim neyim eksik acaba, ben kötü bir insan mıyım da böyle oluyor, neden sevilmiyorum gibi sorular soruyorsun kendi kendine. En çok da bu soruların cevabının olmayışı gururunu kırıyor.
Bir kadının vazgeçme eşiği hayal kırıklığı taşır, acı taşır, umut taşır, kırgınlık taşır.
Kadın sabreder, yüreğine atar. Birikir, kimi zaman susar, kimi zaman gök gibi gürler. Ama bekler. Işık bekler, yol bekler. Göremez ise, vazgeçme eşiği başlar.
O kadın o yoldan bir daha dönmez. Açıklama da dahi bulunmaz. Çünkü yüreği ve duyguları ruhuyla gökyüzünde gezer.
