-kaç kere daha konuşacağız bunu anlamıyorum ki? o kadar ima ettim sana rahatsız oluyorum diye. illa yapmayacaksın diye emir mi vereyim sana? bunu mu istiyorsun he?!
+konuşmuyorum seninle rahat bırak beni.
-ne demek konuşmuyorum ya? salak mısın sen? en az 2 ay görüşemeyceğiz he?
+lütfen rahat bırak beni. git diyorum sana. git!
-hey allahım ya! neden her şeyi zora sokuyorsun? salak mısın? beni üzmek mi istiyorsun? ne yaptım ben sana ne!
+uffff... yeter ya! ben gidiyorum artık!
-o yüzüğü çıkart öyle git o zaman. birkaç ya daha senin o salak triplerini onarmaya çalışamam telefonda. bıktım ulan bıktım. siktin hayatımı yeter be!
sonrasında parmağından yüzüğü zorla çıkartmaya çalıştım. canını da yaktım. offff..
ne erkekmişim be. sert, haşin. o an kendimde değildim aslında. sinirden titrediğimi çok iyi hatırlıyorum. yarın sabah gidiyordu işte en sağlam, en yakıcı gidiş. sanırım bir daha böyle bir gidiş daha yaşayamam. öyle bir gidiş ki tüm hücrelerimde patlamalar bırakan. "gitme" desem... bir gün, bir hafta, bir ay bir şekilde düzelirdi yine aramız. biz hep kavga ederdik zaten. aklınızın alayacağı kadar çok hem de...ama diyemedim. o büyük erkeklik gururu gidiyorum demişti kız. hiç erkek adam "kal" der miydi?
başlangıç.
onu ilk gördüğümde "lan sınıfta bir tane mi güzel kız olmaz" diye geçirmiştim içimden. iticiydi...ama gülümsemesindeki bir detay bir şey çekiyordu beni. hoca herkes kendisini anlatan bir kompozisyon yazsın dediğinde o gülümsemesini yakalamaya çalışıyordum. o gülümeseme o gülüşten ilham devşiriyordum. onunla hiçbir zaman aramız iyi olmamıştı o zamanlar. hatta sevmezdim de... itici gelirdi bana çoğu zaman ama güldüğünde ona bakmaktan kendimi alamazdım. en yakın arkadaşım ile en yakın arkadaşı çıkmaya başlayınca biraz daha muhabbetimizi genişletmiştik. ama yine de hiçbir şey olmamıştı aramızda. çocuktum zaten o zaman... bir gülüşten ilham alabilecek kadar temiz kalpli bir çocuk.
rastlantı...
yağmur yağarken elinde şemsiye olan insanlar daha şanslıdır zaten... ama benim kıl olduğum nokta elinde şemsiye olan insanların "şemsiyem ıslanmasın" tripleridir. ben hayatım boyunca şemsiye kullanmadım. o gün de yağmurda ıslana ıslana o lanet yokuşu çıkıyordum. üniversite öğrencisi özgürlüğü" wuwwww". özlemiştim oraları. sonra birden bir şemsiye koruması altına aldı beni. ahahaa oydu. kadınım... şimdilerde adını anmaya korktuğum kadın! sonrasında o şemsiye muhabbeti üzerinden facebook geyikleri ve kaçınılmaz yakınlaşma. bir gün ona sevgilim derken buldum kendimi. şaşılacak şey... ben öyle uzak mesafe ilişkilerine falan da karşıyımdır ha. oldu bitti işte... bu kadar canımın yanacağını bilseydim facebookumu yıllar önce dondururmuşum sanırım. neyse... kader işte.
my perfect li(f)e... owwww....
bana benzemiyordu zaten. sevgi sözleri, romantik laflar ağzımda eğreti durur benim. o neşelidir " gezer tozar ohhooo" canlı müzik falan. inanın beni sikseler ben oturup bir mekanda canlı müzik falan dinleyemem. arkadaşlarının bir kısmına hiç kanım kaynamamıştı zaten. neyse.
elinde başka bir elle, sanki bana nispet yaparcasına geçti gitti önümden. şaka gibi.
canımı nasıl yakacağını bilmiyor muydu acaba? yoksa canımı bilerek mi yakmak istemişti? geçti gitti öylece. ben işimin başına dönmek zorundaydım. bizim patrona "moralim bozuk, bana bugünlük izin ver" desem "ya sen benla dalga mıh geçyon?" diye karşılık verirdi. zaten acımı belli etmem ben. benim o...paylaşılır mı lan bu? aldığım nefesi bile gereksiz milyonlarca insanla paylaşmak zorundayım amına koyayım. bunu içimde doya doya yaşarım. herkesin kendinde bulamayacağı bir erdem. ayrıca bence şaşılacak şey.
işte dün gece ağlayabilmek için hatta ne bileyim gözlerimin yaşarması için bile her şeyimi verirdim. dediğim gibi o kızı kaybedene kadar kendimi zeus sanıyordum. zeus ya "herakles"in babası. işte böyle el ele tutuşmuş iki sıradan insan bir tanrıyı bitirebiliyormuş. ama en azından bunca olaydan sonra bir konuda hemfikir olduğumuzu görmek güzel...evet benden adam olmaz be. hoşça kal bugün kadınım..
