Büyürken çevremde böyle ilişkiler olmadı. Olsa bile dikkatimi çekmedi. Belki o yüzden kadınları , geniş anlamda insanları kullanıp atamadım. Hep bir bağlanma vasıtası aradım. Kadınlar olmasa da insanlar beni çok kullanıp attı. Şimdi düşünüyorum da acaba çok mu yanlıştı bu tutumum. Mendil gibi kullanıp atsa mıydım insanları? Ama o zaman da kişiliğim ile çatışmaya girerdim. Kısaca bu dünyada bana huzur yok anlaşılan * Ama sanılmasın ki yaşamımı sonlandıracağım. Yaşayacağız böyle. Ne yapalım? Bizim de rolümüz bu. Dekoruz biz *
(#47279938) Bu şekilde bir düşünce tarzı, sadece acizlik ve ego eksikliğinin göstergesidir. Kadınları duygusal olarak manipüle etmek, onlarla oynayıp sonra kenara atmak falan, gerçek bir erkeklik değil, sadece korkaklık ve düşük bir karakterin işaretidir. Kendini güçlü hissediyorsan, başkalarını ezmekle değil, onlara saygı göstererek gerçek gücünü ortaya koyarsın. Ama burada gördüğümüz, yalnızca bir maskenin ardına saklanmış zayıflık. Kimseyi istismar etmek, duygusal olarak sömürmek seni özel ya da akıllı yapmaz; aksine, karakterinin ne kadar çürüdüğünü gösterir. Sonuçta, kimse bu tür bir insanı uzun vadede hatırlamaz, çünkü arkasında sadece iğrenç bir iz bırakırsın. Kendi içinde barış ve olgunluk yoksa, dışarıya da hiçbir şey sunamazsın. Bu düşünce tarzının sana hiçbir faydası olmayacak, sadece seni daha da yalnızlaştırır. Utanman gerek.
