ağlamasına neden olduğum bütün kadınlar beni bir zamanlar sevmişlerdi, benim onları sevdiğim gibi.
Üzerinden yıllar geçmiş olmasına rağmen bazen bir an için öyle bir an geliyor aklıma. Gözyaşları…
Benim kendimden alabildiğine emin, kat’i ‘haklılığım’, kararlılığım ve bunun karşısında çaresiz kalmış bir kadının için için çocuk gibi ağlayışı. Zaman zaman, gözlerimde yumuşama arayan tereddütlü korkar bir bakış ve gözyaşları.
Eminim öfkemde, tavrımda, kararımda hep çok adil ve haklıymışımdır.
Şimdi düşündüğümde; keşke haksız olduğuma karar verseymişim yahut haklı olsam da o anki merhametim öfkeme/prensibime galebe çalsaymış. O iç çeke çeke çocuk gibi ağlayışı durdurmak için gidip sarılsaymışım, çocuk gibi sevinçlere daha çok tanık olsaymışım.
Sanırım hiçbiri hakkımda kötü konuşmaz, beni kötü hatırlamaz ama o an’lar bazen aklıma geldiğimde canım çok yanıyor.
Kaç yaşında olursa olsun, Bir başkasının bir zamanlar göz yaşına kıyamadığı ufak bir kız çocuğunu ağlatıyorsun sonuçta. Ne büyük gaddarlık.
