bazı anlar vardır ki tebessüm ettirir, iyi hissettirir. tatmin olmuşluk hissi yaratır.
sıradan uyandığım bir sabahtı. beni bilenler bilir bir gün sıradan başlasa da sıradan bitemez. günlük rutinlerden sonra akşam kendimi dışarı atacağım için gündüzü sakin modda geçirdim. tersane'de contemporary'de biraz zaman geçirip her zamanki mekanlardan birine gidecekken tersaneyi su basmış olduğu haberi geldi. canım sıkıldı. açtım bir kaç kadeh single malt yuvarladım ve Klein Phönix'in yolunu tuttum. journey to the red planet vardı, eventteki djlerden bir dyzen'i tanıyordum. müziğini de pek takip etmem ama bir selamlaşılır bir iki bir şey içilir ve bir iki tanıdık görülür diye gittim.
dj masası yanında her zaman takıldığım yerlerden birinde oyalanıyordum ve gözüme çarptı. vücudunu saran bordo sırtı açık elbisesi yırtmacının kısalığıyla bir o kadar ters ve bacaklarını kalem gibi gösteren kesimiyle fiziğinin şahaneliğini belli ediyordu. kısa bir süre sonra aynı arkadaş ortamı içine gireceğimizi biliyordum, o yöne doğru bir adım bile atmadım. sonradan o da aynını yaptığını söyledi.
aradaki diyalogları uzun uzadıya anlatmaya gerçekten gerek yok, 3. dj çıktığında mekandan uzaklaştık, 2. çalanı hiç tanımıyordum ama yeni bir isim duymuş oldum. orada geçen sürecin en altın anı ''çok ses var, başka yerde mi konuşsak'' gibi hollywood filmlerinden fırlamış bir olmamışlıkla cümleler kurulmayıp direkt ''ben eve gidiyorum, gelmek ister misin'' diye sorması oldu. ne istediğini bilen insan gibisi yok.
evdeki yaşananları bir centilmen olarak tabii ki söylemeyeceğim ama mekandaki altın an dediğim şeyi ilelebet tarihe görecek o cümleyi uykuya dalmadan hemen önce duydum.
