bi sey soyliyim mi benim en mutlu ozel hayat iliskilerim burdan cıkmıstır.
cunku bir erkege arkadas olarak yaklastıgımda icten oluyorum, dogal oluyorum, en kendim gibi oluyorum. espri de patlatıyorum, sirinlik de yapıyorum, geyik de yapıyorum, ciddi konulardan da konusuyorum, beraber gezip tozuyorum da..
sonra zaman icinde bazen kendiliginden hikaye aska donusuyor zaten birbirimizi iyice tanıyıp paylastıkca.
ama en bastan niyeti bozdugum adamlarda kasılıp kalıyorum. ne onlar beni tanıyabiliyor, ne onların cevresinde ben mutlu oluyorum, ne de olay iliskiye ask donusebiliyor hal boyle olunca.
mesele arkadaş olmaksa olunabiliyor elbette ama arkadaş kalabilmekse pek rastlanılmayan durum.
bu tip arkadaşlıklara hoş bakmayan insana hemen köylülükle veya modern olmamakla suçluyoruz ama kimsenin bu konuda niyeti temiz değil.
hatta (bkz: yasemin sakallıoğlu) nun bir röportajında "ben en yakın arkadaşımla evlendim en iyisi bu, siz de en yakın arkadaşlarınıza bi alıcı gözüyle bakın." tarzı bir açıklaması var. açıkçası iğrenç.
üstteki entry de yeterince açıklayıcı olduğundan daha fazla uzatmak istemiyorum. evet.
