paran biter parasızlığı açlığı tecrübe edersin, geçer. sevgilin olur mutlu olursun sonra ayrılırsın, mutsuzluğu tecrübe edersin, geçer. memleket değiştirirsin gurbeti tecrübe edersin gün gelir dönersin o da geçer ama annen ölür annesizliği tecrübe ettirir bu hayat sana, geçmez hemde hiçbir zaman geçmez.
hayatta en değer verdiği kişiyle arasına bir şey girmesi, kaburga kırılması, kan kusması (gerçek anlamda) şimdilik aklıma gelen bunlar. anne baba kaybı... pek sayılmaz. tabi sonuçta burada kaç kişi sosyopat (doğru kelime buydu sanırım) biriyle büyümek zorunda kaldı ki. iyi günler.
annenin vefat etmesidir. bir kaç gün evvel dedemi kaybettim için acıdı yandı kavruldu. babam henüz sağ ancak uzun yıllar önce vefat etmese bile kendisini kaybettim alıştım yokluğuna bir şekilde tabi vadesi dolunca ne hissederim bilemiyorum ancak alışırım gibi geliyor. çok sevdiğim arkadaşlarımı kaybettim peşi sıra bir tanesi gene çok kısa bir süre önce oldu içimde hala yanıyor acısı ancak alışıyorsun.
tüm bu kayıplara alıştım ancak annemin vefatının düşüncesine bile alışamadım bu yaşıma geldiğim halde. sanırım yaşadığım ve yaşayacağım en büyük 2 acıdan birisi bu olacak düşüncesi bile böylesine yiyip bitirdiğine göre..
Tüm anlatılanlar sadece çaresizlik temelli acılar.
Maddi manevi her türlü olay çaresizlik karşısında acıya neden oluyor.
Elden gelebilecek en küçük bir şey yok çünkü.
Çaresizlik...
Ölüm karşısında
iflas karşısında
Aşk karşısında
Vs.
Vs.
