çok sevdiğiniz, hayatınızda onu örnek aldığınız ve sizin yaşamınızda koşulsuz beklentisiz her zaman yanınızda olan birini kaybetmekten* daha korkunç üzücü olan birşey düşünemiyorum.
kardeş ve evlat acısı. en çok onlar acıtıyor. hani her ölümde insanın yüreğinde 41 mum yanarmış da her gün biri sönermiş. 41. gün tek mum kaldığında o hiç sönmezmiş ya... bir anne yada bir kardeş için o öyle değil. o 41 mum bir sonraki ölüme kadar olduğu gibi kalıyor. o ölümden sonra da mumlar erimeye başlıyor ama kesinlikle sönmüyor.
En güvendiği insanın ona yalan söylemesi. Yok böyle bir şey. Böyle sanki dünyam başıma yıkılıyor, kendimden bile daha çok güvendiğim birinin yalanını yakalıyorum ve canım öyle bir acıyor ki. Aptal yerine konulmak çok aşağılıkça bir durum ve his.
